ورود سبک‌های موسیقایی غربی به نوحه‌خوانی
علیرضا سعیدی
گروه فرهنگی:همین چند روز پیش بود که با آمدن ماه محرم و استشمام بوی اسپند روی آتش هیات های زنجیرزنی و سینه زنی، دیدن خیابان های چراغانی با پرچم های رنگین مزین شده با نام حضرت سید الشهدا (ع) و هزاران نقش و نگار به یاد شهیدان کربلا تصمیم گرفتم به سنت هر ساله سری به یکی از پاساژهای معروف بزنم که در آنجا تا دلتان بخواهد می‌توانید فهرست بلند بالایی از نواها و نوحه‌هایی را تهیه کنید که سال ها پیش از تاسیس این مجتمع در شب های منتهی به ایام محرم و صفر در حاشیه تکایا و مسجدهای مهم آن هم در قالب نوار کاست و تعدادی محدود نوحه خوان می شد، شنید.
اینجا جایی است که هم موسیقی دارد، هم ندارد. موسیقی دارد چون تا اذن ورود آن را می کنی پر است از آهنگ ها و نواهایی که در قالب ملودی های مختلف موسیقایی فقط می توانی کلمات کلیدی اشعار را پیدا کنی و موسیقی نیست چون آنجا خیلی ها دوست ندارند زیاد از موسیقی و متعلقات آن حرف بزنی.
به هر حال اینجا چه بخواهیم و چه نخواهیم موسیقی هست؛ از نواهای دیجیتالی ترکیب شده صدای مداحان با موسیقی الکترونیک تا سبک ها و گونه های مختلف نوحه خوانی مداحان. از منظر نحوه عرضه محصولات هم باید گفت در کنار کالاهای صوتی و تصویری که کپی رایت آنها هم در بی تکلیفی محض قرار دارد، اینجا هم می_توانی لباس بخری، هم تسبیح، هم پرچم و هم همه متعلقات مربوط به آنچه در آداب محرم سراغ داریم.
گرچه این مجال فضایی برای توصیف شرایط اجتماعی و فرهنگی این مکان تجاری و شاید هم فرهنگی نیست، اما مخاطبان این گونه فضاها چه بخواهند و چه نخواهند مشغول گوش دادن موسیقی هستند که بخش عمده ای از آن برگرفته از آیین های شریفی است که ریشه در موسیقی ردیف دستگاهی ایران دارد؛ جریانی پر ریشه که مداحان پیشکسوت که نوای ملکوتی آنها دل هر مخاطبی را در هیات‌ها و تکایا به لرزه می انداخت، به آن در چارچوب ارزش مدار و شرعی خود تاکید زیادی داشتند.
مگر می توان دم های پر طمطراق مرحوم حاج اکبر ناظم را در هیات نوباوگان قنات آباد که ریشه های محکم در موسیقی دستگاهی ایران داشت، فراموش کرد؟ کیست که نوای روح بخش مرحوم سید محمد کوثری در چاووشی خوانی ها و اجرای نوحه »بی گناه اصغر من« در محضر حضرت امام خمینی (ره) را نادیده بگیرد؟ آیا یادمان می آید صدای حماسه خوان هایی چون صادق آهنگران، غلامعلی کویتی پور، حسین فخری ، احمد گرایلی و بسیاری از خوانندگان و مداحان این نسل چه روزگاران خاطره بارانی را برای همه ما در ایام محرم آفرید؟
آیا کسی هست که قدرت صدا و گستردگی نوا در منقبت حضرت سید الشهدا را بدون سلیم موذن زاده درک کند؟ آیا می دانیم همین نوحه ها و دم هایی که بسیاری از آنها ریشه در معدن بی_انتهای موسیقی دستگاهی ایران یا گسترده تر از آن موسیقی نواحی ایران دارد چگونه با شیرینی و حلاوت نام ابا عبدالله توسط پیرغلامانی چون احمد دلجو، احمد شمشیری، حسن ذوالفقاری، اسماعیلی، خراط ها، فرشچی، معمار، دربندی ، بهاری و بسیاری از بزرگان ممزوج و در اذهان ماندگار شده است؟
متاسفانه این روزها در همین بازاری که محل متمرکز عرضه و تقاضای آثار شنیداری ویژه ایام عزاداری و مناسبت های مذهبی است همه آنچه از قدیم به یادگار مانده در قفسه فروشگاه ها خاک می خورد و آنچه به شدت مورد توجه اغلب دوستداران سیدالشهداست صداها و نواهایی است که در سال های اخیر نوحه های فرهنگی را به نوحه های فرنگی تبدیل کرده است.
یعنی اگر کمی دقت داشته باشیم می بینیم که بسیاری از این نواهای عاشورایی نه تنها ریشه در ردیف موسیقی دستگاهی ایران و سایر آیین های کهن دینی ما ندارند بلکه تقلید نا به جا از ملودی هایی است که یا با ملودی های استانبولی ترکیب شده و یا در بهترین شکل ممکن تقلید دست چندمی از ملودی هایی است که خوانندگان پاپ داخلی و آن سوی آب ها آن را بارها و بارها اجرا کرده اند.برای تامل و تحلیل شرایط پیش روی ایام عزاداری حضرت سید الشهدا از منظر موسیقایی با علیرضا افتخاری، محمد معتمدی و حجت اشرف زاده که هر سه آنها تجربه های خوبی در عرصه تولید آثار موسیقایی مرتبط با ایام عزاداری حضرت سیدالشهدا دارند به گفتگو نشسته‌ایم.
علیرضا افتخاری خواننده پیشکسوت موسیقی ایرانی که تجربه های زیادی در عرصه اجرای آثار مختلف موسیقی دستگاهی ایرانی دارد با انتقاد از شرایط نامناسب نوحه خوانی در برخی محافل به ویژه در مجالسی در پایتخت توضیح می دهد: من می خواهم از این منظر به ماجرای برخی از نوحه خوانی ها که شکل و شمایل غربی دارند، وارد شوم که برخی از مداحان که بنده برای آنها بی‌نهایت احترام قائل هستم هنگام خواندن به خودشان فشار زیادی می آورند که این موضوع انرژی زیادی را از آنها می گیرد در حالیکه هنگام خواندن نیازی به این همه فشار نیست.
اگر این عزیزان راه فنی خواندن را بلد باشند قطعا نه صدایشان می گیرد و نه هیجان کاذب در مجلس حکمفرما می شود. به هر حال آن گونه که ما یاد گرفتیم ماجرا به این شکل است که یک مداح باید آرام آرام به خوانش قطعات مورد نظرش اقدام کند و پس از طی مراحلی خاص به آن اوجی که از یک مجلس سراغ داریم برسد.
این نوع نگاه یعنی هنر اندیشیدن که فقط از جان مایه گذاشتن نیست بلکه رعایت دقیق موازین موسیقایی یک نوحه و یا روضه در مجلس عزاداری است که می تواند به بهترین شکل ممکن به مخاطب و مستمع مجلس انتقال داده شود.
وی افزود: همه خوانندگان و نوحه خوانان پیشکسوت می دانند که نوحه خوانی بر اساس ردیف موسیقی دستگاهی ایرانی به قدری دارای جذابیت و معناست که هم نسلان من در زمان ورود به هیات و مجلس عزاداری حضرت سید الشهدا آنچنان مجذوب اجرای برنامه نوحه خوان می شدند که توصیف آن بسیار سخت است. اساسا نوحه خوانان قدیم بر اساس محتوای برنامه_ای که در آن شب به خصوص مدنظرشان بود به خواندن نوحه مشغول می شدند. به عنوان نمونه وقتی در رثای امام حسین (ع) نوحه ای خوانده می شد آن نوحه می بایست در دستگاه چهارگاه می بود یا وقتی در رثای حضرت زینب(س) قطعه ای خوانده می شد آن قطعه باید در دستگاه شور اجرا می شد. اما هم اکنون می بینیم و می شنویم که برخی از مداحان بدون آنکه اطلاع چندانی از ردیف موسیقی دستگاهی ایران داشته باشند به یک مرتبه نوحه ای که باید در دستگاه نوا خوانده شود در دستگاه بیات ترک می_خوانند.
در حالیکه وقتی یک چارچوب اصلی موسیقایی برای یک نوحه تعیین شده، برای این است که معنای آن شعر به درستی به مخاطب انتقال داده شود، نه اینکه فدای شور و هیجانی شود که معنا را به طور کلی از دست می دهد.
ردیف موسیقی دستگاهی ایران مانند اهرم است که یک نوحه‌خوان می تواند سنگین ترین ها را به وسیله آن بلند کند و به نظر من این بسیار خطرناک است که برخی از نوحه خوانان امروزی اینطور سریع و خشن شروع به خواندن می کنند. این شیوه خواندن به نظرم خواننده را بعد از یک مدتی دچار بیماری های جسمی و روحی می کند.
من به عنوان هنرمندی که سال هاست در عرصه خوانندگی و آواز مشغول به فعالیتم این آمادگی را دارم تا اگر دوستان مداح بخواهند برای آنها در پنج جلسه کلید کشف راز نهانی آهنگ های مداحان قدیمی را نشان دهم و بگویم که نوحه خوانی با در نظرگرفتن این شرایط موسیقایی چقدر می تواند بهتر و شیرین تر به دل مخاطب دوستدار امام حسین (ع) بنشیند.
نوشته شده توسط admin در دوشنبه, ۱۹ مهر ۱۳۹۵ ساعت ۷:۲۵ ق.ظ
