جلوه نامبارک رواج فرهنگ تجمل گرایی در جامعه

محمد دلیری گل
گروه فرهنگی: این روزها متاسفانه جلوه های نامبارک تجمل گرایی و اشرافی گری در جامعه ما خودنمایی می‌کند؛ در جامعه ای که از دو منبع قدرتمند و ریشه دار معارف ناب اسلامی و تمدن کهن ایرانی برخوردار است ، جنبه های زشت تمدن غربی جرات عرض اندام می کند.
جهیزیه های چند صدمیلیونی ، عروسی های پر خرج و پر از اسراف در تالارهای اشرافی و لباس عروسی چند ده میلیونی که دوخته می_شود فقط برای یک شب و موارد اینچنین معرف فرهنگ خطرناک اشرافی گری است.
این فرهنگ غلط و شیطانی که بازدارنده جامعه اسلامی از پیمودن صراط مستقیم است همواره مورد انزجار اسلام بوده و در سیره و گفتارپیامبر و اهل بیت (ع) و آیات قرآن نصبت به آن هشدارهای مکرر بیان شده است.
رسول خدا(صلّى اللَّه علیه و آله) فرمودند: “هر کس هر گونه خوراکى که دلش مى‏خواهد بخورد و هر گونه جامه‏اى که دلش مى‏خواهد بپوشد، و هر گونه مرکبى که دلش مى‏خواهد سوار شود (و برده امیال خودش باشد)، خداوند به او نگاه نمى‏کند مگر آنگاه که روش خود را تغییر دهد و از آن دست بردارد.”
(تحف العقول، ابن شعبه حرّانی، ص ۳۸ ؛) اشرافی گری پدیده ای است که گرچه قبل از انقلاب در کشور ما به وفور به آن دامن زده می_شد و روز به روز گسترش می یافت، اما پس از انقلاب و بر اساس آموزهها و آموزش های انقلابی گری در جامعه رو به افول نهاد و حتی کسانی که در طبقه اشراف زندگی می کردند بخاطر جو حاکم بر جامعه خود را پنهان می کردند اما اکنون این بیماری در جامعه ما روز به روز در حال افزایش است افزایشی پرسرعت و بی_توقف!
که اگر جلوی آن گرفته نشود و فکری برای آن نشود تبدیل به یک غده سرطانی شده و می_تواند به چالشی عظیم برای انقلاب اسلامی تبدیل شود.
بیماری اشرافی گری امروز اما جلوه تازه تری پیدا کرده است بنام اشرافی گری مسئولان، این تجمل گرایی حتی از تجمل گرایی مردم نیز خطرناک تر است ،‌چرا که غیر مسئول از جیب خودش اسراف می_کند ولی مسئول به عنوان کسی که امانت دار بیت المال است و البته بدان دسترسی راحت تر دارد اگر به سمت اشرافی گری حرکت کند به بیت المال خیانت نموده است . دغدغه ای که مقام معظم رهبری بارها آن را بیان نموده و خواستار توجه جدی به آن شدند.
معظم له در خطبه های عید سعید فطر در سال جاری با اشاره به بحث حقوق های نجومی و تاثیرات بسیار مخرب آنها در جامعه فرمودند:”ما آسیب‌های ناشی از فقر را شناخته‌ایم، روی آنها برنامه‌ریزی میکنیم، درباره‌ی آنها جلسه میگذاریم، امّا آسیب‌های ناشی از مستی اشرافیگری را کأنّه درست نمی‌شناسیم”
حال باید این سوال را پرسید که چرا برای برخورد با این پدیده اقدام جدی صورت نمی_پذیرد؟ در نگاهی کوتاه در این یادداشت به بعضی از مسائل مرتبط با اشرافیگیری اشاره می_شود:
یکی از آسیب های اشرافی گری ترویج فرهنگ آن است ؛ فرهنگی که به عنوان یک ضد ارزش به نسل های بعدی ارائه می شود .
بنابراین در بحث انتقاد از این سبک زندگی فقط اسراف و هدر دادن نعمت های الهی مطرح نیست ، بلکه رواج فرهنگ آن باعث توسعه آسیب_های جبران ناپذیری است که در مقابل سبک زندگی اسلامی و فرهنگ و تمدن ریشه دار ایرانی قرار دارد .بنا براین برخورد با این فرهنگ غلط با توجه به خصوصیات یاد شده هم می_بایست از طریق فرهنگ سازی درست انجام پذیرد و هم با نظارت دقیق دستگاههای نظارتی مسئول.
مسابقه اشرافی گری و تجمل گرایی یک طبقه جدیدی را بوجود آورده که حرص و ولع را در جامعه برای بدست آوردن برند های مشهور و کالاهای لوکس به حد جنون آمیزی در آورده است.
آسیب ها و تهدیدات اشرافی گری فقط مختص به عرصه های اجتماعی نمی شود بلکه در عرصه سیاسی نیز تهدیدات خطرناکی را با خود دارد به عنوان مثال دشمنان اسلام از بیداری اسلامی به معنای حقیقی خود ترس و واهمه دارند در حالیکه از اسلام برده ی دلار و اسلام مصرف گرا هیچ هراسی ندارد چون حکومتی که از دل این اسلام بیرون می آید شبیه آل سعود و برخی دیگر از کشور های عربی خواهد شد که در ظاهر اسلامی هستند اما در باطن مست اشرافی_گری و غلام حلقه به گوش استکبار هستند و از خود هیچ اراده ای ندارند. هرچند نظام اسلامی با تولید و ایجاد ثروت مخالف نیست، و حتی مشوق آن است و اگر تولید و ایجاد ثروت نباشد، حیات و بقای جامعه به خطر خواهد افتاد و اقتدار لازم را در جامعه به دست نخواهد آورد و این یک اصل اسلامی است..در سالهای بعد از انقلاب پیشرفت های شگرف بیشماری داشته ایم اما برای رسیدن به قله و آرمان انقلاب و پیشرفت نباید توقف یا انحراف از آرمان ها را داشته باشیم.
فرهنگ اشرافی گری هم متوقف کننده حرکت به سمت آرمان هاست و هم باعث انحراف در مسیر . توجه داشته باشیم که هدف انقلاب اسلامی فقط رفاه نبوده و نیست ،‌بلکه هدف اعتلای همه جانبه است .
انسان هرچه بیشتر به دنبال جمع آوری ذخایر دنیوی و مادی برود بیشتر حریص شده و در حسرت چیزهای بهتری است. در حالیکه اسلام می گوید: “العفاف و الکفاف” به همان اندازه که محتاج کسی نباشی و در فقر زندگی نکنی گذران کن و زندگی پرخرج و مسرفانه افراد را به سوی تباهی می کشاند . زندگی با کفاف یعنی محتاج کسی نباشی و بتوانی بدون احتیاج به کسی زندگیت را اداره کنی .
از جمله مسائلی که باعث کند شدن روند عدالت در جامعه اسلامی می شود همین اشرافی_گری است و بهتر است بگوییم با تجمل_گرایی و گرایش به اشرافی گری هیچ گاه عدالت اجتماعی تامین نخواده شد.
در جامعه ای که مردم برای تهیه اولویت های زندگی خود دچار مشکلات اساسی هستند این نوع زندگی و اسراف حرام است و باعث افزایش آلام کسانی می شود که در حسرت یک زندگی معمولی و گذراندن صبح به شب هستند.
یکی از مبانی اصول امام راحل(ره) حمایت از کوخ نشینان به جای حمایت از کاخ نشینان بود. زیرا همواره می دانست این مردم مستضعف هستند که حتی برای بذل جان خویش در راه اسلام و انقلاب دریغ نمی کنند در حالیکه طبقه اشراف جامعه اولین کسانی هستند که در کوچک_ترین ناملایمات سرناسازگاری بر میدارند و اعتراض می_کنند.