لب کلام ابراهیم، مجید و دیگران…!
گروه فرهنگی: »فرهنگ« و موضوعات فرهنگی به عنوان یک ساحت کلان و اثرگذار در حوزه های اندیشه، رفتار فردی ـ اجتماعی و حکومت داری که مهمترین و اساسی ترین رسالت و کارویژه انقلاب اسلامی محسوب می_شود، همچنان در دهه چهارم انقلاب اسلامی از مهمترین و چالشی ترین مباحث روز به شمار می رود و البته کم توجهی به آن بیشترین آسیب را متوجه جامعه ایرانی کرده است.
اگر بخواهیم فرآیند طی شده در عرصه فرهنگ را در سال های پس از انقلاب اسلامی مورد بررسی و آسیب شناسی قرار دهیم بی تردید مهمترین آفتی که با آن مواجه خواهیم شد برخوردهای سلیقه ای و به دور از یک مرکز تصمیم گیری واحد است که اساسا از یک مانیفست کلی پیروی نکرده و دستخوش رفت و آمدهای سیاسی و بازی قدرت شده است، این در حالی است که عناصر فرهنگی نظام های مدعی فرهنگ سازی در سراسر دنیا به طور کلی خود را در دایره یک گفتمان کلان تنظیم کرده و عمل می_کنند.
در جمهوری اسلامی ایران اما به دلایل مختلف از جمله جوان بودن گفتمان کلان فرهنگی انقلاب اسلامی و نیز کارشکنی برخی جریانات نامتقارن، این اتفاق تاکنون رخ نداده و آنچه امروز به نوعی موجبات به هم ریختگی در تصمیم گیری و عمل فرهنگی را فراهم آورده میوه نامطبوع همین ماجراست.
به بیان بهتر؛ مواجهه مبنایی کلیت و عناصر گفتمان فرهنگی انقلاب اسلامی با کلیت و عناصر فرهنگی نظام مسلط در غرب و تلاشی که این گفتمان برای تبیین وجوه الهی »انسان« برای حرکت به سوی آنچه خداوند در فطرت فرزندان آدم به ودیعت نهاده، می کند سبب شده تا مغز متفکر فرهنگ غالب در غرب همواره در صدد به انحراف کشاندن آن باشد. از این رو در کشور ما با وجود حاکمیت نظام اسلامی، همواره دو جریان متعارض در حوزه فرهنگ قدرت نمایی کرده که نتیجه ای جز دور شدن از چشم انداز ترسیم شده معمار انقلاب نداشته است.
در واقع برخلاف پروپاگاندای رسانه های معاند مبنی بر یکسویه بودن جریان فرهنگی در کشور و نبود فضا برای حرکت جریان های فرهنگی معارض با گفتمان انقلاب اسلامی، اتفاقا به دلیل فضای کاملا باز فرهنگی این جریانات ناهمگون با ارزش های انقلاب بوده اند که فرصت بیشتری برای عرض اندام داشته و بدیهی است که به دلیل کارویژه »تخریب« موفقیتی بیش از جریان انقلابی با کارویژه »ساختن« کسب کرده_اند. از همین منظر، در بازه های زمانی مختلف طی این سی و پنج سال همواره بوده اند دغدغه مندانی از جنس گفتمان فرهنگی انقلاب که در عین مظلومیت فریاد کشیده و از این فضا انتقاد کرده_اند. انتقاد نه از این بابت که چرا گروهی در این کشور با آمالی مغایر با انقلاب کار فرهنگی می کنند بلکه از این جهت که چرا این جریان ها و عناصر عملیاتی مربوطه از تمام امکانات مادی و معنوی این نظام در راستای اهداف مغایر با گفتمان انقلاب استفاده کرده و عملا مسیر را برای نفوذ و تسلط فرهنگ مهاجم غرب فراهم آورده اند.
مصداق بارز این اتفاق را می توان در سینما به عنوان یکی از مهمترین ابزار فرهنگی مشاهده کرد، سینمایی که امروز تکلیفش با خودش روشن نیست و به جای حمایت و صیانت از داشته های غنی فرهنگی جامعه ایرانی ـ اسلامی، نگاه به آن سوی مرزها دارد.
سینمایی که تحت تأثیر جنگ روانی اقلیتی بی_مبالات و بعضا معارض با مبانی فرهنگی انقلاب اسلامی، میدان را یک جا واگذار کرده و آن وقت از این می نالد که چرا مخاطب ندارد!
فریاد این روزهای ابراهیم حاتمی کیا همان بغض فروخورده دیروز سید مرتضی آوینی و مرحوم رسول ملاقلی پور و آینه مظلومیت استخوان خرد کرده هایی چون مجید مجیدی است که از افراط و تفریط های مدیریتی می نالد از زمانه نشناسی مدعیان آه می کشد و از برخوردهای ناصواب و جناحی لیبرال مسلک های مدعی روشنفکری با رویش هایی چون ابوالقاسم طالبی، نرگس آبیار، مسعود ده نمکی و… می خروشد و تمام قد به میدان می آید.
صورت مسئله روشن است، لب کلام هم، اما پاسخی نمی دهند! چرا؟ چون در معرکه منطق حزب اللهی ها و سیاسی کاری مدعیان آزادی بیان، این منطق روشن بچه های انقلاب است که پیروز است.
همان منطقی که علیرغم متهم شدن به دگماتیسم، به روشنی می گوید جریانی که به نظام دلبستگی ندارد، ارزش خون های ریخته شده پای درخت انقلاب را نمی فهمد و به جای اینکه در این پیچ تاریخی دستگیر انقلاب باشد پاگیر شده است، مرد باشد و حال که پز اپوزیسیونی می گیرد از جیب خود و با پولی که معماران و اربابان همان گفتمان غالب غرب تأمین می کنند کار فرهنگی کند نه اینکه هم فحش بدهد و به دروغ نظام را به دگم بودن متهم کند و هم از بیت المال همین نظام بهره بگیرد، از امنیت و آرامشی که مرهون همین نظام است استفاده کند اما علیه این انقلاب، مردم و ارزش هایش کار به اصطلاح فرهنگی بسازد.
این منطق البته در ساختار کلان گفتمان فرهنگی غرب هم به شکلی بسیار شدیدتر ساری و جاری است به گونه ای که کوچکترین فعالیت فرهنگی معارض با نظام سلطه نه تنها حمایت مادی و معنوی نشده بلکه به شدت بایکوت می شود.
نوشته شده توسط admin در چهارشنبه, ۰۲ مهر ۱۳۹۳ ساعت ۵:۲۷ ق.ظ
