سینمای ضد ایرانی به گواه فهرستی از آثار

علی رزم آرای
گروه فرهنگی:اشاره، نویسنده این نوشتار(به قامت گردآوری) پیش از این نیز پیرامون موضوع سینما و هنرهای تصویری مطالب مختلفی از حیث ساختار و محتوای آثار سینمایی و جهان نظری و تئوریک آن و نیز از زوایه دید نقد هنری به قلم سپرده است.
» روحانیت بر پرده نقره¬ای سینما«، »مهندسی فرهنگی و ناتوی فرهنگی بر محوریت سینما و سالن های نمایش فیلم« و نیز» تحلیل و نقد فیلم سینمایی جدایی نادر از سیمین«!
اما در نوشتار حاضر که قامت تمام یک گردآوری را دارد، فهرست وار به ۲۶ فیلم سینمایی خارج ساخته، اشاره شده که در متن آنها به انحاء مختلف به نام و رسم ایران و ایرانی تاخته و بافته شده است:
تاریخ، سیاست، دیانت و مذهب، فرهنگ و تمدن و غیره!ضرورت پرداختن به چنین مطلبی در شرایط حاضر، خلاها و کمبودهایی ساختار و زیرساختی است گه گریبان هنر و ادب ما را گرفته و آن را زمین گیر کرده است.
سینما به عنوان مدرن¬ترین و گسترده¬ترین عرصه هنر در این بین سهم به سزا و ژرفی دارد. وقتی جهان تصویر از تلویزیون، ماهواره، اینترنت و حتی تفلن¬های مختلف شکل و فرم همراه را به عنوان کمک و حاشیه و نیز متن و اصل به این هنر مدرن علاوه کنیم وضع کمی بیشتر از بیشتر حاد و جدی می¬شود.
نویسنده در نوشتار دوم از مقدمه فوق یعنی»مهندسی فرهنگی و ناتوی فرهنگی بر محوریت سینما و سالن های نمایش فیلم« در این خصوص چنین آورده بود:
»سینما و تصویر یکی از ابزارهای¬ست که بی¬واسطه ذهن مخاطب را به چالش می¬کشد. هستی و چیستی او را در ورای موضوعات مختلف به سوال می¬گیرد و دست آخر با طرح ابعاد متنوع و جدید در زندگی او، به او حیات جدید و هویت جدید می¬دهد و به این ترتیب مسیر زندگی او را مشخص و بل تغییر می¬دهد.
در چنین شرایط ی برنامه¬ریزی فرهنگی ما در ابعاد خرد و کلان برای سامان¬دهی و سازمان¬دهی بزرگترین و مهمترین صنعت وهنر جهان معاصر یعنی سینما چیست و از کدام استانداردها تبعیت می¬کند؟ هدف از زمینه¬چینی فوق توجه دادن دید و نظر مسولین مربوطه و مردم به عمق فاجعه فرهنگی است که کران تا به کران جامعه ایران را در نوردیده است. لباس این فاجعه بر قامت هنر و ادبیات این کشور چنان گشاد است که دیگر نمی¬توان با بزک و آرایش، آرامش را به روح و جسم آن برگرداند…«
پس بی هیچ مقدمه¬ای به سراغ فهرست ۲۶ تایی مورد اشاره رفته و در سه بخش مستقل به هر ۲۶ مورد می¬پردازیم.
آرگو (۲۰۱۲):داستان یک افسر سازمان سیا که برای نجات ۶ آمریکایی به گروگان گرفته شده در تهران سال ۱۹۸۰به بهانه¬ی ساخت فیلم علمی تخیلی هالیوودی برای یافتن مکان مناسب، به ایران می¬آید.
در این فیلم رفتار مردم ایران بعد از انقلاب بسیار وحشیانه و خصمانه نمایش داده می¬شود و در عوض مظلوم¬نمایی اغراق¬آمیزی در به تصویر کشیدن کارمندان سفارت آمریکا به کار برده شده است. کارگردان: بن افلک سیصد (۲۰۰۶):۴۸۰ سال پیش از میلاد مسیح، شاه لئونیداس به همراه لشکر۳۰۰ نفری در ترموپیل در با سپاه خشایارشاه ایران مبارزه می¬کند.
در این نبرد لشکر ۳۰۰ نفری در مقابل سپاه پر شمار ایران مقاومت می¬کند.
جنگ حدود سه روز ادامه دارد و نهایتا ارتش ایران متوقف می¬شود اما با همکاری یک یونانی می¬تواند سپاه ۳۰۰ نفری را محاصره کند.
کارگردان: زاک اسنایدر الکساندر (۲۰۰۴):الکساندر یا اسکندر، فیلمی درباره¬ی پادشاه مقدونیه و سپاه بزرگ اوست که بیشتر مناطق دنیا را فتح می¬کند. این فیلم دوران کودکی و تعلیم اسکندر توسط ارسطو و نبردهای اسکندر با داریوش سوم و نابود ساختن امپراتوری هخامنشیان را نشان می¬دهد.
کارگردان: الیور استون کشتی گیر (۲۰۰۸):داستان یک کشتی¬گیر معروف که وقت آن رسیده از دنیای ورزش خداحافظی کند، او با افسردگی و فشار¬های روحی در خارج از دنیای حرفه¬ای مقابله می¬کند.
در یک مسابقه کشتی کج، دو طرف مسابقه به مبارزه می¬پردازند و کشتی¬گیر سیاه‌پوست سعی می¬کند تا با چوب حامل پرچم ایران، کشتی گیر دیگر را خفه کند اما موفق نمی‌شود.
کشتی گیر رقیب چوب پرچم ایران را می¬شکند.
لباس ورزشی این کشتی¬گیر طرح پرچم ایران است. این فیلم که جایزه جشنواره فیلم ونیز را نیز دریافت کرده¬است.
کارگردان: دارن آرونوفسکی خانه ای از مه و شن (۲۰۰۳):زن تنهایی که از خانه خودش بیرون انداخته می¬شود و درگیری¬های فجیعی بین او و صاحبان جدید خانه¬اش رخ می¬دهد.
صاحب جدید خانه سرهنگ نیروی هوایی شاهنشاهی ایران است که به آمریکا مهاجرت می¬کند، در آخر فیلم همسر خود را می¬کشد و خود نیز با یادآوری خاطراتش در وطن(ایران- اصفهان) اقدام به خود کشی می-کند.
کارگردان: وادیم پرلمن پرسپولیس (۲۰۰۷):
داستان تلخ یک دختر نابالغ و پرحرف ایرانی که در حین انقلاب اسلامی اتفاق می¬افتد. این انیمیشن محصول کشور فرانسه است.
دلیل ضدایرانی بودن آن در قالب سیاه وسفید جلوه دادن انقلاب¬اسلامی و تلخ وافسرده نشان دادن مردم پس از انقلاب است.
همچنین سرکوب زنان و اجبار به پوشش توسط حکومت دینی یکی دیگر از دلایل ضد ایرانی بودن این فیلم است.
کارگردان: مرجان ساتراپی و ونسان پارونو