تجهیز عروس با وسایل یا فضایل؟
محرابی مقدم
گروه اجتماعی: با توجه به ایام سرور آفرین اعیاد مختلف که بستر شکل‌گیری پیوندهای آسمانی و تشکیل خانواده‌های جدید در جامعه است، بی‌شک تمامی دغدغه‌های مرتبط به این محبوب‌ترین بنیان نزد خداوند، به صورت عامیانه و عمدتاً حول محور مسائل اقتصادی آن معطوف شده و چنین وانمود می‌شود که گویی تمام تلاش جامعه و خانواده‌ها باید قربانی بستر اقتصادی تشکیل یک خانواده شود. غافل از این که همه زحماتی که خانواده‌ها، دولت و مسئولان در جامعه متقبل می‌شوند که دو نفر در کنار هم زندگی سرشار از خوشبختی و سعادت را شروع کنند با یک جمله طلاق توافقی” بر باد خواهد رفت و گویا اصلا خانواده‌ای خون دل برای تهیه جهیزیه نخورده، پدری تمام هستی خود را برای مهیا کردن یک سرپناه برای فرزند دلبندش از دست نداده یا عرق شرمی پیش یک یا چند ضامن و کارمند بانک برای گرفتن مبلغی وام ناچیز ریخته نشده است.
به راستی چه شده است که با صراحت اعلام می‌شود دو پنجم ازدواج‌ها به جدایی می‌انجامد؟ یعنی از هر پنج زوجی که برای خرید بهترین یخچال فریزر، جدیدترین ال سی دی، شیک‌ترین مبلمان و برگزاری مجلس عروسی در بهترین مجموعه‌های پذیرایی از تالار گرفته تا باغ تالارهای تازه رواج یافته، یا به خدمت گرفتن جدیدترین متدهای فیلم‌برداری و ثبت خاطرات ازدواج دمار از روزگار والدین خود و دیگران درمی‌آورند دو زوج از خیر استفاده این وسایل گذشته و به‌سادگی فراموش می‌کنند که چه عاشقانه در ژست‌های مختلف مقابل دوربین عکاسی و فیلم‌برداری و در مراسم، چشم حسرت حاضران را از حدقه درمی‌آوردند و سعی داشتند در خرید جهیزیه و برگزاری مراسم عروسی هیچ کم و کاستی از هم سن و سال‌های خود در بین فامیل و همسایه نداشته باشند. فراموش کردند که پدر و مادر با چه آرزویی بهترین خوراکی‌ها را با زیباترین سلیقه‌ها در یخچال چیدند و در حالی خودشان مایحتاج یک ماه آینده را نداشتند، انواع خوراکی‌ها و مایحتاج زندگی بیش از یک سال را در آشپزخانه به بهترین شکل ممکن چیده‌اند.
وقتی آقا داماد باافتخار و با عشق آتشین پای سند مهریه‌ای که اعداد سکه‌های یک‌میلیونی آن به تعداد سال تاریخ تولد عروس خانم تعیین شده بود را امضا می‌کرد با خود فکر می‌کرد عمر شعله‌های آتش این عشق روزهایی کمتر از تعداد سکه‌های مهریه خواهد بود و به‌راستی آیا می‌دانست به سرنوشتی دچار خواهد شد که روزگار عمر روزهای دربند بودنش در زندان را از تعداد سکه‌های مهریه هم بیشتر رقم خواهد زد. آیا این زوج‌های فرد اندیش، خودخواه و بی‌گذشت و کینه‌توز و حق به جانب به این اندیشیده بودند که پا در زندگی مشترکی خواهند گذاشت که تاریخ انقضای این زندگی از مهلت اقساط وام ازدواجشان کمتر خواهد بود.
به‌راستی آیا عروس خانم یک دهم وقتی را که صرف فکر کردن درباره رنگ کیف و کفش شب عروسی‌اش کرده بود پس از ازدواج برای تهیه یک شام خوشمزه صرف می‌کند؟ آیا آقا داماد به‌اندازه‌ای که برای گرفتن وام ازدواج در مقابل رییس بانک خم راست رفته بود، در مقابل همسرش به نشانه تشکر از زحمات همسرش کرنش کرده بود؟ آیا عروس و داماد یک دهم وقتی را که در سال اول زندگی‌شان صرف تماشای فیلم‌های تلویزیون یا ماهواره کرده بودند، برای صحبت با طرف مقابل و شنیدن حرف‌های وی وقت می‌گذارند.
در عصر ما کمتر زوجی را می‌توان پیدا کرد که قیمت یک پیتزای خوشمزه را نداند اما واقعا چند زوج را می‌توان یافت که هزینه یک ساعت مشاوره با بهترین متخصص خانواده درمانی را بداند. اگر عروس و دامادهای این مرز و بوم در برخورد با بدی‌های یکدیگر از جارو برقی یاد گرفته بودند و هیچ کدورتی را از هم در خانه دل خود نگه نمی‌داشتند آیا عمر خوشبختی زندگی آن‌ها از مدت گارانتی همان جاروبرقی کمتر بود؟
اینجاست که اگر همه کسانی که خودشان را برای ازدواج مهیا می‌کنند به موازات خرید وسایل برای زندگی آینده کمی هم به فکر تحصیل فضایل بودند و خود ر ا به فضایلی چون صبر گذشت، قناعت، خوش‌رویی خوش‌اخلاقی همدلی، صداقت، محبت، تواضع می‌آراستند دیگر بیم آن نمی‌رفت که منازل پر از وسایل آن‌ها به خانه ارواح تبدیل شود.
آن‌ها یادشان می‌رود که ادامه یک زندگی مشترک دو یا چند نفره همیشه با حداقل وسایل امکان‌پذیر است اما بدون فضایل هرگز. درست مانند زمانی که یک خانواده برای چند روز به مسافرت می‌روند سعی می‌کنند کمترین وسایل را بردارند اما هنگام مسافرت برای این که در سفر به همگی خوش بگذرد و بتوانند از این مدت کم، بیشترین لذت را ببرند و به سلامتی به خانه خود برگردند، در این مدت سفر مدارا را وظیفه خود دانسته و به دیگران هم توصیه به گذشت، مدارا، همدلی، محبت و صداقت و خوش‌اخلاقی می‌کنند چون یقین دارند عمر سفر کوتاه هست و نباید بسیاری از مسائل را جدی گرفت.
شاید یادمان رفته که ذاتا یک مسافریم که هنوز به سفر اصلی رهسپار نشدیم. فقط قرار است لحظاتی را در این مرکز خدماتی رفاهی توقف کنیم و نفسی تازه و توشه‌ای برای رسیدن به مقصد فراهم کنیم. آری ما یادمان رفته مسافریم.
نوشته شده توسط admin در یکشنبه, ۱۶ شهریور ۱۳۹۳ ساعت ۴:۳۳ ق.ظ
