با مردم گفتگو کنیم
حمید شکری خانقاه
گروه فرهنگی: واقعیت این است که واحد اساسی ارتباطات انسانی همان چیزی است که همیشه بوده و خواهد بود: گفتگو، گفتگو و باز هم گفتگو. ما و جامعه پیرامونی نیاز به گفت و شنود داریم و برای ایجاد روابط و درک واقعیت ها با هم گفتگو می کنیم. با گفتگو، بر افکار، احساسات و اعمال یکدیگر تأثیر می گذاریم. برای حل مشکلات، همکاری و یافتن کارهای جدید صحبت کنیم. گفتگو راهبرد اساسی ما برای تصور و خلق آینده ای است که در پی کشف آن هستیم.
هر گفتگویی فرآیندی پویا از گوش دادن و صحبت کردن است. در گفتگو از زبان و کلمات استفاده می‌کنیم: زبان گفتگو یعنی: زبان بصری، ژست‌ها و تماس چشمی و زبان آوایی و لحن هایی که در تن صدای ما ظاهر می شود.
گفتگو یک رقص کلامی است. گفتگو حرکت در “پیرامون و عمق یک رابطه است”. انواع مختلف گفتگو، مانند انواع مختلف رقص، هر یک به خودی خود قوانین متفاوتی دارند. مسئولان ما باید قوانین گفتگو را برای تعامل بیشتر و درک مشترک عمیق تر فرا بگیرند. همانگونه که مکالمات دوطرفه در مسیر گفتگو رشد و توسعه می یابد، مهارت های گوش دادن و صحبت کردن به مهارت های گسترده تر و عمیق تر، مسئله یابی ارتباطی، متقاعدسازی، روایت گری و داستان گویی تبدیل می شوند. در نظرسنجی سال ???? که روابط عمومی اکونومیست انجام داد، بیشترین دلیل ذکر شده در ارتباط ضعیف کارکنان در محل کار، برخورد سبک های مختلف ارتباطی بود. به گفته محققان “مدیران باید سبک های ارتباطی خود را با اطرافیان خود تنظیم کنند تا مؤثر واقع شوند”. همه ما در تلاش هستیم به روش های مختلف مهارت های ارتباطی مان را متعادل کنیم. پس به این اصل دقت کنیم که ارتباط نه با انتقال، بلکه با درک معانی مشترک آغاز می شود و درک مشترک از یک فرآیند تطبیقی و الگویی ساختارمند به وجود می آید. لذا گاهی لازم است برای ساخت الگوهای ارتباطی جاهای خالی اداراکی را پر کنیم و با پرسیدن: “چه تأثیری می توانیم بگذاریم؟” در هر گفتگویی، رابطه موثری را آغاز کنیم. فراموش نکنیم ارتباطات فرآیند ایجاد درک مشترک است و گفتگو ابزار اصلی ما برای درک معانی مشترک برای اعتماد سازی در موقعیت هشدار است.
پس برای افزایش بهره وری و مدیریت ارتباطات در بافت موقعیت ارتباطی هشدار به این چند راهبرد ارتباطی دقت کنید: برای تعامل و ایجاد یک گفتگو اقناعی و اعتمادآفرین قبل از هر اقدامی هدف خود را روشن کنید. تفکر خود را سازماندهی و ساختارمند کنید. زمان خود را مدیریت کنید. زمینه های مشترک را پیدا کنید. فراتر از استدلال حرکت کنید. خلاصه کنید. از تصاویر بصری برای درک بیشتر معانی نهایت استفاده را بکنید. احساس نکنید که باید هر هفت فرایند ارتباطی را یکباره اعمال کنید. یک استراتژی را انتخاب کنید و روی آن کار کنید. (شما به عنوان یک مدیر یا سخنگو یا نماینده یک سازمان باید گفتگو ها و مکالمات زیادی را تمرین کرده باشید!) هنگامی که احساس کردید در یک مهارت ارتباطی در مکالمات تسلط لازم را دارید، به سراغ مهارت دیگر بروید. الگو و سبک ارتباطی خود را با الگو و سبک ارتباطی جامعه منطبق کنید. مدیران سواد ارتباطی و مهارت های روابط عمومی خود را تقویت کنند.
سبک های ارتباطی برای گفتگوی موثر و اقناع افکار عمومی از اهمیت بالایی برخوردارند. مدیرانی که دارای سبک اجتماعی هستند برای کشف آنچه که مردم فکر و احساس می کنند تلاش می کنند. در این سبک، گوش دادن در مقابل صحبت کردن، و پرسیدن سؤالات در مقابل اظهار نظر، قرار دارد.
مدیران با سبک ارتباطی تحلیلی به دنبال درک بهتر محیط هستند و از آن برای درک بهتر نحوه عملکرد پدیده های پیرامونی استفاده می کنند. این سبک به داده ها، اعداد و سیستم ها برای سازماندهی آنها بیشتر متمایل است. سبک اجتماعی، پیش زمینه های تحلیلی گوش دادن ـ یا مشاهده ـ را بیش از صحبت کردن نشان می دهد. تحلیلی ها روندها و علل زمینه‌ای رویدادهایی را که ممکن است دیگران از دست بدهند، شناسایی می‌کنند. وقتی شخصی با سبک تحلیلی صحبت می کند، از زبان خاص و غیرعاطفی استفاده می کند. مردم برای پاسخ‌های واضح، بدون احساس و منطقی به سؤالات سخت به شخصیت های تحلیلی مراجعه می‌کنند. تحلیلی ها و اجتماعی ها هر دو تمایل به اجتناب از تعارض دارند.
سبک عملکردی برای رسیدن به نتایج عملی ارتباط برقرار می کند. کارکردگرا هستند و صحبت کردن را بر گوش دادن ترجیح می دهند. این افراد فرآیندها را تولید و آن را توضیح می دهندو از آنجایی که بر روی سیستم‌ها تمرکز می‌کند، سبک‌های ارتباطی دیگر ممکن است عملکردی سرد، بی‌پاسخ یا ـ بدتر از همه ـ کسل‌کننده نسبت به آنها پیدا کنند. بنابراین سبک عملکردی می تواند توجه افراد را در ارائه ها یا پاسخگویی به دغدغه های جامعه از دست بدهد. سبک بیان گری و روایت گرا به دنبال تأثیرگذاری بر افراد دیگر است. سبک ارتباطی روایتگر برای ارائه، اجرا و الهام بخشی بسیار مناسب هستند. این سبک با استفاده از تصاویر و داستان ها تصویر بزرگی را در ذهن مخاطبان خود ایجاد می کنند. مدیران با این سبک ارتباطی به دنبال جذب بیشتر مخاطب هستند. هدف نهایی این سبک ارتباطی مدیریت بر قلب ها و تغییر ذهن دیگران است. خانه طبیعی خود را روی تریبون ـ یا در منبر می یابد. هیچ سبکی به طور طبیعی سازگارتر و بهتر یا بدتر از دیگری نیست. همه می‌توانند سبک‌های خود را تا حدودی با شرایط و مقتضات منطبق کنند. اما دقت کنیم هر سبک مدیریتی برای یک شرایط و موقعیت خاص ارتباطی مناسب است.
روابط عمومی های کنشگر و کارآمد میدان دار بافت موقعیت ارتباطی هشدار باشند، توصیه راهبردی ما به مدیران این است که: الگو و سبک ارتباطی خود را با الگو و سبک ارتباطی جامعه منطبق کنند. مدیران سواد ارتباطی و مهارت های روابط عمومی خود را تقویت کنند. سکوت جایز نیست با مردم گفتگو کنید. با تولیدات چند رسانه ای گفتگومحور رضایت مردم را جلب کنید. تهدید، خشونت ، ارعاب و تحقیر جامعه را از کلام و گفتگوی خود با مردم حذف و تعدیل کنید. به دغدغه های اجتماعی واکنش مثبت نشان دهید. گفتگو فقط حرف زدن نیست. ما و جامعه پیرامونی نیاز به گفت و شنود داریم، برای ایجاد روابط و درک واقعیت ها با همه گفتگو کنید. با گفتگو بر افکار، احساسات و اعمال یکدیگر تأثیر بگذارید. برای حل مشکلات، همکاری و یافتن راهکارهای جدید صحبت کنید. گفتگو راهبرد اساسی ما برای تصور و خلق آینده روشن جامعه ایرانی و ایرانی قوی است که در پی تحول آن هستیم. هر گفتگویی فرآیندی پویا از گوش دادن و صحبت کردن است. در گفتگو از زبان و کلمات و حرکات احترام آمیز استفاده کنید: زبان گفتگو یعنی: زبان بصری، ژست‌ها و تماس چشمی و زبان آوایی و لحن هایی که در تن صدای ما ظاهر می شود. نگذاریم مدیری با سبک ارتباطی خشن با مردم گفتگو کند و احساسات جامعه را خدشه دار کند. شعور ارتباطی و درک معانی مردم را در کاربرد و بیان واژه ها دست کم نگیرید. بیان هر واژه با لحن و آوا و ژست و حرکاتی همراه است که باعث درک مشترک یا شکاف عمیق می شود. با مردم گفتگو کنید و بدانید ارتباطات بی گفت و شنود مرده و عقیم است!!
.Arazazarbaiijan.farhangi@gmail.com
نوشته شده توسط admin در جمعه, ۰۱ مهر ۱۴۰۱ ساعت ۹:۲۲ ب.ظ
