کاهش آلودگی هوا با ارتقای فرهنگ ترافیک در جامعه
محمود حریر چی
گروه اجتماعی: امروزه یکی از مهم‌ترین مسائل دنیا، بحث محیط زیست است که حداقل دو دهه است در مورد آن تصمیم گیری می شود اما متاسفانه تاکنون نتیجه ای نداشته و اوضاع به روال سابق است. لازم است بدانیم محیط زیست محل زندگی است. باید دائما به آن توجه کنیم و دوستدارش باشیم. همین امر آرامش را در ما ایجاد می کند، چرا که به اندازه کافی زندگی شهری دغدغه خود را دارد.
آلودگی های زیست محیطی اقسام مختلفی دارند که آلودگی هوا بخشی از آن است. برای مثال ریزگردها باید مهار شوند، حتی نوع بنزینی که مصرف می شود در آلودگی هوا بی‌تاثیر نیست. آلودگی هوا در زاد و ولد و میزان باروری هم تاثیر گذاشته، تا جایی که باعث نگرانی عمومی در جامعه شده است. همچنین بخش دیگری از آلودگی ها، صوتی است و به نوعی آزاردهنده هستند، چرا که اولین اثر آن روی جسم ماست و در مردم نوعی عصبیت ایجاد می کند. در نتیجه شاهد هستیم که مردم روز به روز پرخاشگرتر می_شوند. برای مثال همسایه دزدگیر ماشین خود را آن‌قدر با حساسیت بالا می گذارد که نیمه‌های شب آرامش محله را بر هم می زند یا در خیابان‌ها بوق های ممتد برخی رانندگان آرامش مردم را می_گیرد. مجموع این رفتارها حالتی را در ما ایجاد می‌کند که عصبی می شویم، تا جایی که بیرون از خانه را دوست نداریم و اگر بحث اشتغال و کارهای ضروری وجود نداشت، ترجیح می دادیم که در خانه بمانیم.
نکته‌ای که مهم است این است که به داخل خانه خود اهمیت می دهیم و توجه می کنیم، اما به نظافت و تمیزی خارج از خانه اهمیت نمی دهیم حتی برایمان سخت است که به باغچه جلوی خانه خودمان برسیم و به آن آب دهیم، چه برسد به اینکه جلوی آلودگی محیط زیست را بگیریم. ما باید خودمان همکاری کنیم، حتی برخی افراد که در خانه خود بسیار منضبط هستند، در سطح شهر به راحتی زباله های خود را پرتاب می کنند. باید در این زمینه فرهنگسازی کنیم؛ اکثر جوامع پیشرفته دارند همین کار را می کنند. باید دوستدار طبیعت باشیم، نه آنکه فقط به طبیعت برویم و محیط آن را آلوده کنیم. باید همان قدر که در حفظ خانه خود کوشا هستیم به بیرون هم توجه کنیم.آلودگی های زیست محیطی تاثیراتی روی جسم می گذارد و بیماری های مختلفی را ایجاد می کند که اصلا متوجه آن نیستیم. حتی این آلودگی ها به صورت غیر مستقیم هم بر روان افراد اثرگذار است. این در حالی است که با وجود آلودگی ها به تدریج داریم تعلق خاطر خود را به محیط از دست می دهیم، به گونه ای که حتی در زندگی اجتماعی مان هم تاثیر منفی گذاشته است و در بسیاری موارد ارتباط خود را با محیط از دست داده‌ایم و دوست داریم در خودمان باشیم.
برای مثال در مکان‌هایی که تمیز نگه داشتن آن برنامه ریزی، قانون و مقررات دارد، افراد سالم ترند، اما متاسفانه بر اساس آمارها می شنویم که می‌گویند بخش عمده فاضلاب‌ها تا ?? درصد به دریای خزر ورود پیدا می کنند، حتی زمین‌های کشاورزی تهران هم با فاضلاب های تصفیه‌نشده آبیاری می شوند. این موارد اثرات مخربی بر زندگی ما دارد. با وجود این، در برخی موارد شاهد سمپاشی برای تولید انبوه هستیم تا میوه‌های درشت‌تری داشته باشیم، گرچه اثر مخرب آن را در ظاهر نمی بینیم، اما به تدریج به بدن ضربه وارد می‌کند باید آلودگی زیست‌محیطی را کنترل کنیم چون به همین سادگی نمی شود از آن گذشت. این در حالی است که قانون ورود فاصلاب‌ها را به دریاها و رودخانه ها منع کرده، اما نظارتی روی آن وجود ندارد.
به همین دلیل روز به روز زندگی جسمی ما در محیط زیست در خطر است، حتی گزارش های متعدد نشان می دهد که بسیاری از بیماری هایی روانی و جسمی که ما شاهد آن هستیم به شرایط زیست محیطی که ما در آن زندگی می کنیم بر می_گردد.
زمین دیگر قابل سکونت نیست و برای زندگی در آن چاره ای نداریم جز اینکه با کمک و فرهنگسازی جلوی آلودگی‌ها را بگیریم. ما متاسفانه نسبت به محیط خودخواه شدیم، آن‌قدر که خودمان را دوست داریم، محیط زیست را دوست نداریم و به آن توجه نمی کنیم. بنابراین در درازمدت در سطح جهانی و منطقه ای آن را به مرز نابودی می رسانیم.فرهنگ هر جامعه از ترافیک آن مشخص می شود. بخشی از حجم ترافیک مربوط به این می شود که مردم را تشویق کنیم که درست رانندگی کرده و از وسایل نقیله عمومی استفاده کنند، در حالی که باید امکان آن نیز فراهم باشد. برای مثال در کشورهای پیشرفته دنیا مردم برای تردد از دوچرخه استفاده می کنند. حتی وسایل نقیله عمومی مورد استفاده آنان هم با برنامه ریزی است، یعنی سر ساعت به شهروندان خدمت رسانی می کند و نسبتا قیمت مناسبی دارد، اما ازدحام ماشین ها و ترافیک عملا تهران را به پارکینگ بزرگ تبدیل کرده است. ماشین ها به علت ازدحام حرکت نمی کنند و سبب آلودگی هوا و آلودگی صوتی می شوند. استفاده بیش از حد از وسایل نقیله مردم را تنبل بار آورده است.
جوانان دیگر تمایل ندارند حرکت کنند و پیاده راه بروند. چرا ما در ایران برای تردد از دوچرخه استفاده نمی کنیم؟ باید فرهنگسازی شود، حتی باید راه های مخصوصی کنار پیاده روها ایجاد شود تا دوچرخه سواری توسعه یابد. همچنین وسایل نقیله عمومی نیز باید توسعه پیدا کنند که مردم راغب باشند از آن استفاده کنند.
بخشی از تصمیم گیری ها برای جلوگیری از آلودگی‌های زیست‌محیطی به مردم بر می گردد و در بخش دیگر باید امکاناتی فراهم شود که مردم تشویق به رعایت مسائلی شوند که مشکلات زیست‌محیطی را ایجاد می‌کند. سازمان محیط زیست باید قوی تر با کارخانه‌هایی که سبب آلودگی هوا می شوند، برخورد کند. حیات انسان‌ها در گرو آب و هواست، اگر قرار باشد که هر دو آلوده باشند، اکثریت مردم دچار مسمومیت می‌شوند.
مردم نقش کوچکی برای کاهش آلودگی ها دارند. باید قوانین، مقررات و برنامه ریزی ها در جهت توسعه پایدار باشند. ما اکنون فقط داریم از جیب آیندگان مصرف می کنیم. در حالی که آنان وارث جهانی هستند که ما بدون برنامه‌ریزی در حال نابود کردن آن هستیم. با وجود این، ظاهرا توسعه یافتگی ما نشانه پایداری نیست. در حالی که باید پاسخگوی نسل های آینده باشیم که چرا محیط‌زیست آنان را به خطر انداخته ایم.
نوشته شده توسط araz در شنبه, ۱۳ شهریور ۱۳۹۵ ساعت ۸:۰۲ ق.ظ
