چرا کنگره نمی تواند برجام را ناکام کند

گروه سیاسی: پس ازجمع بندی نهایی گفت و گوها در نشست وین نسخه یی از متن برنامه ی جامع اقدام مشترک در اختیار کنگره ی آمریکا قرار گرفت؛ کنگره ی زیر کنترل حزب جمهوریخواه بارها دولت این کشور را به رد این توافق تهدید کرده است اما به نظر می رسد به دلایل عملی و سیاسی این امر تحقق نخواهد یافت.
پس از توافق تاریخی وین میان ایران و ۱+۵، متن این توافق در برخی از مجالس کشورهای عضو این گروه از جمله ایران و آمریکا در دست بررسی است.
در همین راستا پنج شنبه ی گذشته یکم مردادماه (بیست و سوم ژوییه) »جان کری«، »ارنست مونیز« و »جیکوب لو« وزیران امور خارجه، انرژی و دارایی آمریکا در نشست کمیته ی روابط خارجی سنا حضور یافتند و به پرسش‌های سناتورها در ارتباط با توافق هسته یی با ایران پاسخ گفتند.
امروز جمهوریخواهان بر بیشتر صندلی های کنگره (سنا و مجلس نمایندگان) تکیه زده اند و نزدیک به ۲ ماه (تا هفدهم سپتامبر/بیست و ششم شهریورماه امسال) زمان دارند تا متن برجام (برنامه ی جامع اقدام مشترک) را بررسی و نتیجه ی نهایی را اعلام کنند.
این اکثریت جمهوریخواه تاکنون به گفت و گوها و نتایج آن روی خوش نشان نداده و بارها »باراک اوباما« رییس جمهوری این کشور را به رد این توافق تهدید کرده اند.
از این رو، اختلاف و شکاف میان دولت و کنگره در این برهه از گفت و گوها -که توافق نهایی میان ۲ طرف مذاکره کننده حاصل شده است- هنوز به شدت خود باقی است و مختصر نگاهی به نشست کمیته ی روابط خارجی آشکارا توصیف کننده این کشمکش درونی در ایالات متحده است.
تاثیرپذیری کنگره زیر کنترل حزب جمهوریخواه از لابی صهیونیستی »آیپک« بر کسی پوشیده نیست.
این نهاد قانونگذاری آمریکا حدود یک ماه قبل از »بیانیه ی سوییس« بدون اطلاع اوباما از »بنیامین نتانیاهو« درخواست کرد تا برای سخنرانی در صحن کنگره حاضر شود و از آنجا به عنوان تریبونی به تکرار ادعاهای واهی خود بپردازد.
یک هفته پس از آن ۴۷ سناتور تندرو جمهوریخواه طی نامه ی سرگشاده یی به سران ایران، عمر توافق هسته یی را تنها تا پایان دولت اوباما دانستند و با فشار بر اوباما وی را مجبور به امضای طرح موسوم به »بازبینی توافق هسته یی در کنگره ۲۰۱۵« کردند.هرچند براساس این طرح که از سوی هر ۲ مجلس آمریکا به تصویب رسید و اوباما نیز با امضای خود پای آن مُهر تایید زد کنگره توانایی تایید یا رد این توافق را دارد اما به باور کارشناسان به دلایل عملی و سیاسی، رد توافق تحقق نخواهد یافت و جنجال سناتورهای دلواپس راه به جایی نخواهد برد.
از جمله دلایلی ناتوانی عملی کنگره را می توان در قانون اساسی ایالات متحده یافت؛ قانونی که بر اساس آن رییس جمهوری از حق وتو برخوردار است به این معنی که در صورت رد احتمالی برجام، اوباما قادر خواهد بود که آن را وتو کند. از طرفی بی تاثیر کردن وتوی رییس جمهوری نیاز به رای دو سوم اعضای کنگره دارد که به باور کارشناسان کسب این میزان رای کار آسانی نیست.
دیگر محدودیت اقدام کنگره به قطعنامه ی تازه‌ی ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل برمی‌گردد؛ قطعنامه یی که هفته ی گذشته با رای قاطع تمام ۱۵ عضو دایم و غیردایم این شورا از تصویب گذشت و براساس آن ۶ قطعنامه ی تحریمی پیشین علیه ایران لغو خواهد شد و همچنین ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل ملزم به تبعیت از این قطعنامه هستند.
در کنار این محدودیت ها اما مسایلی سیاسی و روانی وجود دارد که کنگره را در انزوا فروخواهد برد. توافق هسته یی ایران و ۱+۵ و تایید ادامه ی فعالیت های هسته یی صلح آمیز کشور ما اینک مورد حمایت جامعه ی جهانی قرار گرفته است. در پی اذعان جامعه ی جهانی به حقوق هسته یی ایران بود که جمعه ی همین هفته (دوم مرداد/بیست و چهارم ژوییه) ۷۳ نفر از شخصیت های سیاسی و نظامی ۲۲ کشور اروپایی با انتشار بیانیه ی مشترکی خواستار حمایت تمامی کشورهای اروپایی و جامعه ی بین المللی از توافق هسته یی ایران و گروه ۱+۵ شدند.
افزون بر آن، توافق تاریخی وین دوشنبه ی گذشته مورد تایید رسمی شورای وزیران امور خارجه ی اتحادیه ی اروپا قرار گرفت؛ مُهر تاییدی که ایران را به مقصدی برای سفر وزیران و سران کشورهای قاره ی سبز تبدیل کرد تا با بهره گیری از این فرصت، بنای روابط خود را با تهران برای دوران پساتحریم تحکیم کنند.
بنابراین، سفر هفته ی گذشته »زیگمار گابریل« معاون صدراعظم و وزیر اقتصاد و انرژی آلمان در صدر هیاتی ۶۰ نفره به ایران و همچنین سفر سه شنبه ی این هفته ی »فدریکا موگرینی« مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا و چهارشنبه ی »لوران فابیوس« وزیر امور خارجه ی فرانسه به تهران را می توان در همین قالب بررسی کرد. افزون بر آن، برخی گزارش ها از سفر »سباستین کورتز« وزیر امور خارجه ی اتریش، وزیران امور خارجه و اقتصاد ایتالیا و نیز سه وزیر صنعت، انرژی و گردشگری اسپانیا در صدر یک هیات ۴۰ نفره تجاری به ایران حکایت می کند.
بدون شک، اعضای کنگره ی آمریکا نمی توانند بی توجه به صف های طولانی کشورهای گوناگون برای ورود به ایران دست به اقدام های دلبخواهانه و غیرمنطقی بزنند آن هم در شرایطی که تمام گزینه های روی میز آن ها در عمل تنها به گزینه ی مذاکره و چانه زنی محدود شده است.
در پاسخ به گزاف گویی ها و سخنان جنگ طلبانه ی مخالفان توافق در کمیسیون روابط خارجی بود که »جان کری« وزیر امور خارجه ی آمریکا خطاب به آن ها تاکید کرد »به صراحت می‌گویم تسلیم شدن ایران خیال خام است.«
وی همچنین با رد گزینه ی حمله به ایران با استناد به اظهارنظرهای کارشناسان ارتش این کشور افزود »ما گزینه یی جز مذاکره با ایران نداشتیم.«
غرب و به خصوص آمریکا به این نکته ی مهم پی برده است که فناوری هسته یی ایران به عنوان فناوری بومی به وسیله جنگ و نظامی گری قابل نابودی نخواهد بود.
چه بسا که در صورت رد این توافق از سوی کنگره به قول کری و به باور تحلیلگران، ایالات متحده در انزوای خویش ساخته فرو رود چرا که آمریکا به تنهایی طرف توافق با ایران نیست و پنج کشور دیگر در قالب گروه ۱+۵ (شامل انگلیس، فرانسه، روسیه، چین و آلمان) حامی این توافق‌اند.
مذاکره کنندگان این کشورها نزدیک به ۲ سال گفت و گوهای سخت و فشرده یی را با جدیت تمام پیگیری کرده اند.
از طرفی رد این توافقی که از سوی اتحادیه ی اروپا و سایر کشورهای جهان مورد تایید قرار گرفته است رژیم صهیونیستی را نیز به عنوان تندروترین مخالف توافق به انزوا خواهد کشاند.
در مجموع، هر چند این گفت و گوهای سلسله وار تاکنون با فراز و نشیب های همراه بوده است اما در تمامی نشست ها تشنگی ۲ طرف برای حل این بحران فرسوده و غیرضروری احساس می شد و اصل »جدیت« به عنوان اصلی ثابت و پایدار خودنمایی می کرد.
پس از این دیپلماسی دشوار میان ایران و ۱+۵ امروز گفت و گوها وارد مرحله یی شده است که به نظر نمی رسد هیچ کدام از ۲ طرف حتی تصور بازگشت به شرایط قبل از توافق را در سر داشته باشند چرا که بازگشت به حالت صفر، هزینه های سنگینی را برای آن ها به همراه خواهد داشت.
ضمن آن که تلاش ها برای ضربه زدن به این توافق به نتیجه نخواهد رسید زیرا این توافق تاریخی اینک مورد اجماع و حمایت جهانی قرار گرفته است و هرگونه سنگ اندازی در مسیر تایید نهایی توافق محکوم به شکست است.