چرا از دولت تدبیر و امید حمایت می کنیم
دکتر هوشنگ عطاپور
گروه سیاسی: مخالفین »دولت تدبیر و امید«، وقتی حمایت و دفاع روزنامه نگاران و مطبوعات مستقل و آزاد را از برنامه ها و اهداف »دولت تدبیر و امید« می بینند، بسیار آشفته می شوند و آنها را به چشمداشت مادی، همچون پست و مقام از دولت حاضر، متهم می کنند تا شاید آتش بغض خود را خاموش کنند؛ هر چند که به شکل بسیار آشکار»قیاس به نفس« می?کنند! به خاطر آن که کدامین رتبه و منزلت اجتماعی از روزنامه نگاری و اصحاب رسانه بودن در نزد مردم بالاتر است. شکی نداریم که اگر بار دیگر فضای مطبوعات و رسانه ای کشور شکوفاتر شود و این رکن رکین مردمسالاری در سایه ی حمایت از حقوق و مطالبات مردم از دولت تقویت شود؛ آنگاه هیچ مرتبت و رتبه ی اجتماعی یارای برابری با شغل بسیار مهم و ارزشمند روزنامه نگاری را نخواهد داشت.
اما ما دلایل بسیار فراوان و ممتازی برای دفاع و حمایت از دولت تدبیر و امید داریم. ولی مهمترین علت دفاع و حمایت ما، »اشتراک گفتمانی« است که با این دولت و آقای دکتر حسن روحانی داریم. بدون شک این دفاع و حمایت، هرگز جاده ی یک طرفه نیست و نخواهد بود و هر دو سوی گفتمان، زمانی به حمایت از همدیگر ادامه خواهند داد که طرفین بر اصول و ارزش های خدشه ناپذیر گفتمان مشترک خود محکم باشند و از آن عدول نکنند. گفتمان دکتر روحانی، بر مبنای حاکمیت عقلانیت، خردورزی و اعتدال در فضای سیاسی داخلی و دیپلماسی بین المللی شکل گرفته و در ۲۴ خرداد توسط اکثریت مردم مهر تایید خورده است. این ذات و ماهیت دموکراسی است که شعارها و برنامه های عرضه شده به مردم، در مرحله ی اجرا آزموده می شوند و اگر موفقیتی حاصل شده باشد، مردم در انتخابات بعدی آن برنامه و روش را مجدداً تایید و ابرام می کنند و در غیر این صورت برنامه و راه و روش دیگری را انتخاب می کنند. مردم ما در این انتخابات، »عقلانیت و اعتدال« را انتخاب نمودند. راه و روشی که ۱۶ سال پیش توسط جنبش اجتماعی تحول خواهانه که بعدها »اصلاحات« نام گرفت، به جامعه ی سیاسی عرضه شده بود. یعنی بازسازی و نوسازی نهادهای سیاسی– اجتماعی کشور از طریق انتقال به دوره ی حاکمیت تمام و کمال قانون اساسی و پرهیز از افراط و تفریط و قانون گریزی در همه ی عرصه های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی از سوی همه ی ساختارهای رسمی و غیر رسمی قدرت. تعریف درستی که رهبران و بنیان گذاران اصلاحات از این جنبش اجتماعی می دادند، بر مبنای حفظ اصول و ارزش های انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی بوده است. بنابرین اصلاح طلبان راستین، در فضای حاکمیت قانون، حفظ دستاوردهای انقلاب اسلامی را مد نظر داشته و دارند. از همین روست که این جنبش اجتماعی، فراتر از سقف پروازی یک جناح سیاسی توانست علیرغم هجمه های وسیع و کمرشکن رقیب خود، مجدداً قامت راست کند و موتور جنبش اجتماعی مردمی خود را به حرکت در آورد و به گفتمان اصلی و مسلط روزگار خود تبدیل شود. »اعتدال و خردورزی و عقلانیت گرایی« هرگز موضوعات جدیدی نبوده اند و عناصر جنبش اجتماعی-سیاسی قانون گرایانه، در عمق وجود مردم انقلابی ما ریشه دوانیده است. به همین دلیل نیز علیرغم تحریک و تهییج به افراط و تندروی توسط »کارخانه داران حذف و ریزش«، این جنبش اجتماعی از طریق صندوق آراء، گفتمان »اعتدال و اصلاحات« را برگزید و فضای امنیتی را از تمام عرصه های اجتماعی زدود. ما بدان علت از این دولت حمایت می کنیم که برخی شعارهای داده شده در دولت اصلاحات را که در عمل اراده ای برای اجرای آنها شکل نگرفت، می خواهد پیاده کند. چه آرمانی ارزشمندتر و چه آرزویی از این انسانی تر که در نظام جمهوری اسلامی همه از هر قوم و نژاد و دین و مسلکی، براساس قانون اساسی، »شهروندانی برابر حقوق« شمرده شوند و از حمایت قانون برخوردار باشند. ما نیز به دنبال اجرای تمام فصول و اصول قانون اساسیِ بسیار ارزشمندمان هستیم. این دولت نیز در عمل می خواهد همین راه را بپیماید. آیا این نویدی برای تمام ایرانیان نیست که برای اولین بار معاونت اقوام در دولت تشکیل می شود و ریاست محترم جمهوری در عمل و نه در شعار، به دنبال برآورده نمودن حقوق مصرح در قانون اساسی همه ی ایرانیان است.
از جنبش اجتماعی- سیاسی که شعار »ایران برای همه ی ایرانیان را داد« و شاید فرصتی برای اجرای این شعار را پیدا نکرد، اکنون از همان جنبش سیاسی- اجتماعی قانونگرا و متعهد و مومن به آرمان های امام خمینی (ره) دولتی برآمده است که در صدد اجرای این شعارهاست. پس ما گفتمان مشترکی داریم و این مهم است.شاید یکی از دلایل اساسی آشفتگی کارخانه داران حذف و ریزش نیز در همین اشتراکات گفتمانی دولت با اصلاح طلبان و اعتدال گرایان باشد! زیرا آن چه برای همه ی ما مهم است گفتمان مشترک است. همه بدانند که جنبش اجتماعی اصلاحات به دنبال سهم خواهی از دولت تدبیر و امید نبوده و نخواهد بود. برای ما این ها مهم هستند: »همین که دکان انحصار و تمامیت خواهی بسته شود، فضای مطبوعات و رسانه ها پر رونق شود، فضای آزاداندیشی در دانشگاه ها حاکم شود، همه دانشجویان بتوانند با حفظ استقلال خود سلایق سیاسی خود را در دانشگاه مطرح کنند، همین که کرامت انسانی همه ی شهروندان جمهوری اسلامی حفظ شود، چتر تامین اجتماعی بر اقشار آسیب پذیر گسترده شود، همین که فقرا فقیرتر و اغنیا غنی تر نشوند، همین که با فساد اداری و اقتصادی در عمل و نه در شعار مبارزه شود، همین که با رانت خواری، پارتی بازی و قوم و خویش سالاری مبارزه ی جدی صورت بگیرد، همین که ارزش و اعتبار ایران و ایرانی در جهان متعالی است، متعالی تر هم شود، همین که درآمد و رفاه مردم بیشتر شود، همین که مشکل بیکاری، شغل، مسکن و ازدواج جوانان به سرعت حل شود، همین که ارزش پول ملی حفظ شود، همین که در کشور کارهای زیربنایی، نه پوپولیستی صورت بگیرد، همین که دکان و مغازه ی رانت خواران در حوزه ی آموزش و پرورش و آموزش عالی و بهداشت و درمان بسته شود و این همه تنوعات وحشتناک در نظام آموزشی جمع شود، همین که سهم مردم از هزینه های کمر شکن درمانی به حداقل برسد و پزشکان زیرمیزی بگیر، خود در راس دانشگاه های علوم پزشکی و مدیریت های درمان قرار نگیرند و با افراد متخلف برخورد شود، همین که در همه ی مراحل حیات اجتماعی ما ایرانیان، شایسته سالاری حاکم شود و در عین حال مساوات و عدالت از نوع اسلامی نه مارکسیستی در کشور پیاده شود، همین که ترویج اخلاق اسلامی در جامعه تحکیم و تثبیت شود، با دروغگویی و آمارسازی ها مبارزه شود، همین که هر سازمان و نهاد رسمی در حوزه ی شرح وظایف و ماموریت های خود حرکت کند و از دخالت در حوزه ی وظایف ذاتی دولت پرهیز بکنند، همین که عدالت در تقسیم ثروت و قدرت رعایت شده و با تمرکز گرایی مبارزه شود و به حاشیه های کشور نیز رسیدگی شود، همین که خصوصی سازی، »خصولتی سازی« نشود، همین که اصل ۴۴ قانون اساسی به درستی اجرا شود، همین که اموال دولت و ملت نصیب ساختارهای شبه دولتی نشود، همین که از بخش خصوصی واقعی آن هم به شکل واقعی حمایت شود، همین که اقتصاد یارانه ای حذف و اقتصاد رقابتی مستقر شود و …«. این هایی که برشمردم، آرزوهایی جنبش اجتماعی درون نظام سیاسی است که بر اصول و محورهای اقتصاد مقاومتی، ابلاغی مقام معظم رهبری، می تواند بنا شود. زیرا به دنبال »اقتصاد درون زاد و برونگراست«. هر کشوری که می خواهد حرکت و پیشرفت بکند، باید در درجه ی نخست، برخود و توانایی های خود تکیه کند. اما آرزوهای ما در اشتراک با گفتمان مسلط کنونی است و این آرزوها بسیار فراوان و ممتاز هستند؛ ولی در سایه ی تدبیر و امید برآوردنی هستند. در حسن ختام این مقاله، یادی می کنم از امام خمینی (ره) که فرمودند: »آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند«. امام خمینی (ره) این سخن را در زمانی به جهانیان اعلام کردند که مردم ما در انسجام و اتحاد کامل بودند و اکثریت جامعه بر اصول و ارزش های انقلاب اسلامی ثابت قدم. یعنی امام صاحب یک سرمایه ی اجتماعی پایان ناپذیری بودند که در تاریخ این کشور تا آن زمان سابقه نداشت و هنوز هم این سرمایه ی سیاسی– اجتماعی ارزشمدارانه است که انقلاب اسلامی ما را بیمه نموده است. در آن دوره ملت های اسلامی و غیراسلامی نیز از انقلاب اسلامی الگو گرفته بودند و مدافع انقلاب اسلامی بودند؛ الگویی که همچنان کارآمد است. در سایه ی انقلاب اسلامی و اثبات حقانیت این مردم و انقلاب اسلامی، یک شکاف دولت- ملتی حتی در کشورهای غربی شکل گرفته بود که برای امام خمینی (ره) و انقلاب اسلامی یک »سرمایه ی عظیم بین المللی« فراهم ساخته بود و از آن تاریخ و با تکیه بر این قدرت معنوی نامحدود داخلی و بین المللی، نه تنها آمریکا بلکه اذنابش نیز نتوانستند کاری از پیش ببرند. من روی سخنم با این افراطیونی است که فقط خود را ولایتمدار، ارزشمدار و انقلابی تصور می کنند و می خواهند بسیاری از مردم و حتی انقلابیون دوران ستم شاهی را از قطار انقلاب و نظام پیاده بکنند، این است که: مواظب باشید سرمایه و قدرت معنوی انقلاب اسلامی را تاراج ندهید. مواظب باشید سرمایه ی نظام سیاسی و قدرت انقلابی را با افراط گری به هدر ندهید. مطمئن باشید همه ی ما برای حفظ انقلاب اسلامی مان که برای این مردم بزرگوار استقلال و آزادی را به ارمغان آورد، حاضر به هر نوع از جان گذشتگی هستیم. اما نباید این تصور ایجاد شود که، یک عده ای که صدایشان بلندتر است و صاحب تریبون های متعدد هستند، فقط آنها به فکر نظام و انقلاب هستند! بلکه باید قبول بکنند که ممکن است افراد، گروه ها و جریان های سیاسی دیگری نیز باشند که روش های عملی، سریع و کم هزینه تر و با بهره وری بالاتری را برای حفظ و ترویج آرمان های اصیل انقلاب اسلامی دارند.
ما نمی گوییم آنها حرف های خود را نزنند. این حق آنهاست. فقط یک خواهش داریم که؛ اولاً آنها نیزبرای رقیب خود حق سخن گفتن قائل باشند و با تهمت و افترا و… رقیب را مرعوب کرده و از میدان به در نکنند و درثانی اجازه بدهند دولت تدبیر و امید حداقل ۲ سال فعالیت بکند و در عرصه ی عمل، برنامه های خود را اجرا بکند؛ آنگاه این بزرگواران دولت را به ناکارآمدی متهم بکنند. هنوز ۶ ماه نگذشته و آن هم با این شرایط اقتصادی بحران زده ی کشور که دست پخت خودشان است، از حل نشدن مشکلات اقتصادی دم می زنند و ارکان دولت را تضعیف می کنند و در روزنامه هایشان که از محل رانت های مالی دولت قبل اداره می شود، تیتر های مشکی می زنند و عزاداری می کنند!؟ این هم دلیل پایانی حمایت ما از دولت بود.
نوشته شده توسط admin در چهارشنبه, ۱۴ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۴:۵۰ ق.ظ
