مهم ترین علامت فردی که توهم خود بزرگ بینی دارد

گروه خانواده وسلامت:احتمالا شماهم افرادی را دیده اید که عقیده دارند از بقیه انسان ها بهتر هستند، اما در برخی موارد این احساس افراطی و بیمارگونه می شود که باید با آن مقابله کرد.
همه چیز درباره توهم خود بزرگ بینی یا مگالومانیا
مگالومانیا به نوعی حس توهم در خود فرد است؛ به گونه‌ای که او باور دارد بهتر از اطرافیانش می باشد و درباره همه کارهایی که انجام می‌ دهد؛ بزرگنمایی می کند. در واقع یک نوع اختلال شخصیتی است که باعث حس خود ارزشی اغراق‌آمیز می شود. همه ما توانایی هایی داریم که به آن ها واقف هستیم؛ اما افراد مبتلا به توهم خود بزرگ بینی یا مگالومانیا خیلی اغراق آمیز و بیش از حد خودشان را قبول دارند.
توهم خود بزرگ بینی یا مگالومانیا چیست؟
مگالومانیا یک اختلال روان پریشی یا اختلال شخصیتی نارسیستی است که توهمات و فانتزی هایی را در فرد ایجاد می‌ کند و او قدرت و برتری بیشتری نسبت به دیگران احساس می کند. در واقع روی این موضوع خود بزرگ بینی خیلی تاکید دارد و ایرادات و اشتباه خودش را نمی بیند.
علل اختلال شخصیتی مگالومانیا یا توهم خودبزرگ بینی
گاهی اوقات آسیب به مغز و فلج مغزی می تواند این اختلال را به وجود بیاورد؛ البته علت های زیر هم ممکن است وجود داشته باشد:
افسردگی شیدایی-عقده حقارت-اختلالات پارانوئید-اسکیزوفرنی
•پریشان عصبی (اختلال ذهنی ملایمی است که با اضطراب شدید یا مدافعات اغراقی مشخص می شود)
علائم و نشانه های اصلی توهم خود بزرگ بینی
توهم خود بزرگ بینی را به راحتی نمی توان تشخیص داد. این افراد نیت‌ ها و مقاصد اصلی خود را پنهان می‌ کنند؛ اما به هر حال رفتارهایی هستند که شاید غیرقابل کنترل باشند و از طریق آنها بتوانید این افراد را تشخیص دهید:
تحمیل حقایق ذهنی خود به دیگران
این افراد معمولاً حقایقی که خودشان باور دارند را به دیگران تحمیل می کنند و آنقدر توضیح و تفسیر می آورند تا شما هم متقاعد شوید. اگر شما بخواهید آن ها را نقض کنید، هر طور شده تلاش می کنند تا فکر کنید که اشتباه می کنید.
دلبستگی به فانتزی های ذهنی
توهم خود بزرگ بینی یک نوع وسواس به فانتزی را در افراد ایجاد می‌ کند؛ انگار که آنها در عشق، زیبایی؛ کنترل محیط اطراف و موفقیت بی‌نظیر هستند. در واقع به فانتزی های ذهنی خودشان وابسته شده‌اند؛ گویا که در هر کاری فوق‌العاده می باشند.
آشفتگی و اختلال در خواب
این افراد معمولا سطح بالایی از هیجانات عصبی را تجربه می ‌کنند که باعث آشفتگی و به هم ریختگی خواب آن ها می شود و از لحاظ ذهنی و جسمی آنها را بیشتر به هم می ریزد و اگر پیگیری نشود، به طور کل سلامت و کیفیتِ خواب شان تحت تاثیر قرار می گیرد.
انزوا و دوری از دیگران
افرادی که به اختلال مگالومانیا دچار هستند؛ معمولا سعی می کنند که از دیگران فاصله بگیرند و منزوی می شوند. در واقع به نوعی حس غرور هم به آن ها دست می دهد که دیگران را در حد خودشان نمی بینند و از آنها فاصله می گیرند.
افزایش فعالیت بدنی
اگر توهم خود بزرگ بینی به خاطر اختلال دوقطبی رخ داده باشد، سطح فعالیت این افراد بالا می رود. در واقع آنها به خاطر ایده های غلط خود احساس اعتماد به نفس زیادی دارند و بیش از حد پر انرژی می‌ شوند و بیش از حد معمول کار می کنند و خودشان را یک انسان پر قدرت خستگی ناپذیر می پندارند.
بی ثباتی عاطفی
فرد مبتلا به توهم خود بزرگ بینی در عواطف و احساسات خود ثباتی را احساس نمی کند، زیرا از یک حالت شاد و خوشحال به حالت افسردگی و مضطرب تبدیل می شود و نمی تواند شرایط روحی خود را تحت کنترل بگیرد.
کمبود و نداشتنِ همدلی با دیگران
این افراد سمی خیلی به دیگران توجه نمی کنند، عقاید و احساسات آن ها را در نظر نمی گیرند، تظاهر می کنند که به آن ها توجه دارند اما از درون حس همدلی ندارند. علت هم این است که خودشان را برتر از اطرافیانشان می‌دانند که بخواهند وقتشان را برای آنها صرف کنند.
تمایل نداشتن به تغییر
این افراد خودشان را حق به جانب می‌دانند؛ یعنی اگر شرایط خارج از کنترل آنها باشد، باور دارند که می توانند هر مشکلی را حل کنند و طبق برنامه ‌ریزی و نظر خودشان پیش بروند و در نتیجه به گونه ای نشان می دهند که هیچ چیز نمی تواند آنها را تغییر دهد.
ارتباط با افرادِ سطح هوشی پایین‌تر
این افراد ترجیح می‌ دهند تا زمان خود را با کسانی سپری کنند که سطح درایت و هوش پایین تری دارند. در واقع تفکرات نارسیستی باعث می شود با کسانی باشند که از آن ها بالاتر نیستند، در نتیجه راحت‌تر بتوانند آنها را تحت تاثیر قرار دهند‌ و از طرفی هم نمی خواهند طرز فکرشان از سمت افراد خردمند و باهوش نادیده گرفته شود، پس از آن ها دوری می کنند.
قبول داشتن بیش از حد خود
این افراد از نوع رفتار دیگران آگاهی زیادی دارند و به واکنش های آنها خیلی توجه می کنند و رفتار خودشان را هم خیلی خوب می شناسند. اگر کسی بخواهد آنها را رد کند یا نادیده بگیرد، مشکل را از طرف مقابل می‌دانند و خودشان را خیلی قبول دارند و هرگز مسئولیت اشتباهاتشان را نمی پذیرند، زیرا عقیده دارند هرگز اشتباهی نمی کنند.
قضاوت های زیاد و بی جا
افراد مبتلا به این اختلال دیگران را بر اساس افکار و عقاید خودشان قضاوت می کنند. معمولاً عقاید منفی در مورد دیگران دارند و از بیان آن ها نمی ترسند. احساس می‌ کنند که خودشان بهتر و بیشتر از اطرافیانشان می‌دانند.