مهارت رویارویی با ناامیدی را به فرزندتان بیاموزید
گروه خانواده وسلامت:لوس شدن کودکان یکی از مشکلات هر پدر و مادری است که در تربیت کودک شان با آن مواجه می شوند. اما در این بین پدر و مادرها اشتباهاتی را انجام می دهند که لوس شدن کودک را حتمی می کند. ۳ سبک تربیتی سخت گیرانه، سهل گیرانه و مقتدرانه برای تربیت فرزندان وجود دارد. در سبک تربیتی سخت گیرانه فقط قوانین و مقررات وجود دارد و برخورد سخت با فرزندان به احساس کم توجهی در آنان منجر می شود. در تربیت سهل گیرانه پدر و مادر تمام خواسته های فرزند را می پذیرند، به همین دلیل کودک لوس می شود.
اما بهترین روش برای تربیت فرزندان تربیت مقتدرانه است که در آن والدین تعادل را برقرار می کنند و در برابر رفتار درست به فرزندشان پاداش می دهند و برای رفتار نادرست او را مجازات می کنند و به کودک می فهمانند که رعایت قوانین و مقررات به معنای دوست نداشتن او نیست.
آیا این جمله که محبت کردن هیچ حد و مرزی ندارد، صحیح است؟ خیر! اگر شما در پی تربیت کردن کودکانی خوش رفتار هستید، باید یکسری قوانین و مقررات پایه را بنیان گذاری کنید و مانع از رشد رفتارهای بد شوید و رفتارهای بد را از ریشه از بین ببرید. به وسیله ? قدمی که در ادامه به آن اشاره می کنیم شما می توانید مانع از لوس شدن کودک خود شوید.
برای جلوگیری از لوس شدن کودک تان محدودیت ها را ساده و واضح مشخص کنید.این طور در نظر بگیرید که اگر محدودیت خود را به صورت واضح و ساده بیان کنید دیگر به بحث‌های بعدی نیازی ندارید.
به تفاوت بین این۲ جمله خوب دقت کنید: »باشه، می تونی یک بیسکویت برداری« در این جمله امید زیادی برای درخواست یک بیسکویت دیگر وجود دارد و اما جمله دوم: »می تونی یک بیسکویت برداری، ولی بیسکویت دومی را درخواست نکن. همین یه دونه است.«
برای جلوگیری از لوس شدن کودک تان محدودیت های خود را عملی کنید.در مثال ذکر شده باید »یه دونه« به معنای واقعی »یه دونه« باشد. شاید برای همه ما اتفاق افتاده باشد که در شرایطی به درخواست کودک برای خوردن بیسکویت دوم نه گفته ایم ولی پس از چند لحظه، دل مان سوخته است و بیسکویت بیشتری به کودک داده ایم. ممکن است دومین بیسکویت فقط برای یک بار مسئله بزرگی نباشد ولی آیا می‌خواهید هر بار که محدودیت برای مسئله ای قرار می دهید این گونه از محدودیت خود پیشی بگیرید و آن را در نظر نگیرید؟ بنابراین منتظر لوس شدن کودک تان و بی توجهی او به محدودیت ها باشید.برای جلوگیری از لوس شدن کودک تان با خواهش و التماس کردن تسلیم کودک نشوید.وقتی یکبار تسلیم شوید به کودک خود یاد می دهید که با خواهش و التماس می‌تواند به خواسته هایش برسد.
برای جلوگیری از لوس شدن کودک تان اجازه دهید کودکتان شما را متقاعد کند.اگر کودک شما چیزی می خواهد که شما درباره آن مطمئن نیستید، از او بخواهید برای درخواست خود دلیل آورد. آیا او می خواهد برنامه تلویزیونی مورد علاقه اش را ببیند؟ اگر توضیح دهد که اسباب بازی هایش را جمع می کند یا اول مشق هایش را می نویسد و بعد به تماشای آن می پردازد شما با خیال راحت تری به درخواست او جواب مثبت خواهید داد.
برای جلوگیری از لوس شدن کودک تان گاهی هم جدی برخورد کنید.شما با لطیف برخورد کردن با کودک تان در حق او لطف نمی کنید. پژوهش ها نشان می دهد جدی بودن برای انجام کارهای روزمره و مسئولیت ها در کودک به برآمدن از عهده مشکلات منجر می شود. حتی کارهای ساده ای در خانه مثل گذاشتن اسباب بازی های خود به کناری یا کمک به تمیز کردن نامرتبی هایی که خود ایجاد کرده است.ما از این که کودک خود را ناراحت ببینیم، متنفریم. این که کودک شما ناامید شدن از چیزی را یاد بگیرد به او کمک می کند تا بعدها در زندگی مهارت رویارویی با حس استرس را داشته باشد.برای جلوگیری از لوس شدن کودک تان اجازه دهید برای رسیدن به هدفش تلاش کند.
واضح است اگر کودکان چیزهایی که می‌خواهند به آسانی به دست آورند لوس می‌شوند. اگر کودک شما یک اسباب بازی جدید می خواهد، یک سیستم جایزه دهی در برابر رفتار خوب برای او در نظر بگیرید و کم کم و در قالب جایزه رفتار خوب، آن اسباب بازی را برای او تهیه کنید. این تلاش او برای رسیدن به هدفش مانع لوس شدن او خواهد شد.
تشویق و تنبیه دو روش متفاوت تربیتی هستند و بایستی ویژگی‌هایی داشته باشند تا مؤثر واقع شوند. این دو روش چنانچه به موقع و با اصول درست اعمال گردند، می توانند از لوس شدن کودکان جلوگیری کنند. معمولاً کودکان لوس، والدین تسلیم شونده دارند. آنها در مقابل خواسته های کودک فوراً تسلیم می‌شوند و هر آن چه که او طلب کند، برایش فراهم می‌کنند. در خانواده‌ای که کودک لوس پرورش داده می‌شود، اثری از روش‌های تنبیهی مناسب دیده نمی شود. یعنی چنانچه کودک کار اشتباهی مرتکب شود یا این که بخواهد تعیین کننده باشد و به والدین خود دستور دهد یا این که با داد و فریاد و عصبانیت حرف خود را به کرسی بنشاند، در این خانواده هیچ گونه روش مناسبی برای جلوگیری از این رفتارها و جهت دهی به آنها وجود ندارد. این نوع خانواده‌ها از لحاظ روان شناسی به خانواده‌های محبت کنندهِ افراطیِ آزاد گذارنده معروف اند؛ خانواده‌هایی که بی نهایت توجه، محبت و محافظت در مورد فرزندان خود دارند و در عین حال آنها را برای انجام هرگونه عملی آزاد می گذارند.
این مسئله بسیار اهمیت دارد که میزان مقاومت، ایستادگی و انعطاف خود را در برابر فرزندانمان مورد بررسی قرار دهیم. بعضی از والدین پس از مقاومتی کوتاه در مقابل تقاضاهای فرزند، تسلیم می شوند و خواسته های کودک را به همان شکلی که او می خواهد برآورده می کنند.
محبت در حد متعادل، توجه به نیازها و برآوردن آنها در حد معقول و داشتن روش های مناسب و علمی برای تشویق و تنبیه کودکان از جمله مواردی است که بایستی در خانواده وجود داشته باشد. وقتی صحبت از قاطع بودن به میان می آید، برخی از والدین تصور می‌کنند که جدی و قاطع بودن به این معناست که مثلاً پرخاشگر هم باشیم و یا این که چنانچه فرزندمان از ما پیروی نکرد، با زور و خشونت مواردی را به او تحمیل کنیم. حال آن که در مقوله های تربیتی، قاطع و جدی بودن به این معناست که از اصولی پیروی کنیم و قوانینی برای فرزندانمان داشته باشیم، به علاوه، اصرار به اجرای آن قوانین در خانواده وجود داشته باشد.
ثبات خُلق و ثبات اندیشه و رفتار در والدین ضروری است. چنانچه اصول تربیتی خود را تغییر دهیم و به گفته های خود چندان اعتقادی نداشته باشیم، فرزندان به اصول و قوانین خانواده پایبند نخواهند شد. پس جدی و قاطع بودن به معنای آن است که در اجرای اصول و قوانین خانواده باری به هر جهت رفتار نکنیم.
چنانچه کودکان از قوانین خانواده پیروی نکنند و حتی خلاف آن عمل کنند، برای مثال در جمع فامیل رفتاری از آنها سر بزند که مطابق با موازین تربیتی نباشد، آیا لازم است که مثلاً در جمع مورد تنبیه یا سرزنش قرار گیرند؟ مسلماً نه؛ یادآوری نکات تربیتی و قوانین مورد نظر به کودک بایستی در منزل و به طور خصوصی صورت گیرد.
نوشته شده توسط admin در یکشنبه, ۱۱ مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۵:۱۰ ق.ظ
