ممنوعیت واردات دارو بازی با جان مردم است
جعفر محمدی
گروه خانواده و سلامت: سازمان غذا و دارو اعلام کرده است که در راستای حمایت از تولید داخلی دارو، سال آینده از واردات داروهای خارجی که مشابه داخلی دارند، جلوگیری خواهد شد.
این که به تولید داخل بها داده شود، رویکرد مبارکی است که باید در همه عرصهها به طور جدی پیگیری شود. با این حال درباره خبر فوق چند نکته قابل توجه است:
۱ – داروی داخلی، تنها زمانی میتواند جای داروی خارجی را بگیرد که اثربخشی آن را هم داشته باشد و الّا مشابهت نام و ترکیبات، کفایت نمیکند.
منصفانه باید گفت که بسیاری از داروهای ایرانی، از نظر اثربخشی در حد مطلوبی هستند و حتی قابلیت رقابت با انواع خارجی را هم دارند اما واقعیت این است که در کنار این نکته مثبت داروهایی هم داریم که در داخل تولید میشوند ولی از نظر کیفیت و شفابخشی، به گرد داروهای معتبر خارجی هم نمیرسند.
به عنوان مثال، فلان برند دارویی خارجی که افشانه ای برای فرونشاندن آثار حساسیت فصلی است، با دو بار اسپری کردن در داخل بینی، به مدت ۲۴ ساعت فرد را آرام میکند ولی مشابه داخلیاش که حتی نام تجاریاش نیز مشابه خارجی است، همان قدر اثر بخشی دارد که چند قطره آب!
حال این مثال برای موضوع نه چندان حیاتی حساسیت فصلی است. چندی پیش یکی از بیماران مبتلا به ام اس در گفت و گو با عصر ایران اظهار کرد که از وقتی داروی خارجیاش گران شده، قادر به تهیه آن نیست و مشابه داخلیاش هم اثربخشی ندارد و دکترش به او گفته که داروی داخلی مصرف نکند چون فایدهای ندارد. این بیمار میگفت که به دلیل عدم دسترسی به داروی خارجی و بی کیفیتی داروی داخلی، بیماریاش تشدید شده است.
پس صرف این که دارویی در داخل تولید میشود، نباید مجوزی برای منع واردات دارو باشد. فراموش نکنیم که در اینجا جان انسانها در میان است و نمیتوان برای سر دادن شعار خودکفایی و صرفه جویی ارزی و پُزهایی از این دست، جان مردم را به خطر انداخت و آنان را با یک مشت داروی بی اثر تنها گذاشت.
مسئولان وزارت بهداشت بهتر میدانند که در همین دولتی که گذشت، برخی داروهای تولید داخل، حتی بدون طی کردن مراحل تست و تأیید روانه بازار میشدند. حال پشت سر این ماجرا چه منافعی وجود داشت و چه کسانی به بهای جان مردم تجارت دارو میکردند، موضوعی است فراتر از بحث حاضر.
۲ – وقتی داروی خارجی، ممنوع الورود شود و در عین حال، پزشکان نیز به هر دلیلی از جمله عدم کیفیت انواع مشابه داخلی، داروهای خارجی را تجویز کنند، چه اتفاقی رخ میدهد؟
کاملاً مشخص است که بازار سیاه شکل میگیرد و دارویی که تا دیروز از مبادی قانونی و با پرداخت حقوق دولت وارد میشد و از نظر سلامت و تاریخ مصرف و نظایر این، مورد تأیید و اطمینان بود، امروز توسط قاچاقچیان و در شرایط ناایمن و با قیمتهای گزاف وارد و توزیع میشود!
به عبارت دیگر، چنین اقدامی، ظلم به بیمارانی است که مجبور خواهند بود چند برابر برای دارو بپردازند و در عین حال خدمت به سوداگران داروست که خون مردم را در شیشه کردهاند.
۳ – به فرض کیفی بودن داروی ایرانی هم نباید ممنوعیت واردات را اعمال کرد و ایجاد انحصار کرد. انحصار، ضدکیفیت است و در گذر زمان منطق خود را بر تولید تحمیل میکند. نمونهاش را میتوان در شرایط انحصاری تولید خودرو در کشور دید که باعث شده است به رغم این همه حمایت از صنعت خودروسازی، تولیدات داخلی در قیاس با همسانان خارجی، نامرغوب باشند.
بنابراین، نباید شرایط رقابت را از بین برد. اگر تولید کننده ایرانی دارو، واقعاً داروی اثربخش تولید کند، هم پزشکان و هم بیماران از آن استقبال خواهند کرد، خاصه آن که نوعاً چنین تولیدی ارزانتر هم تمام میشود.
در چنان صورتی، نباید از وجود رقبای خارجی بیم داشت.
۴ – در حال حاضر، بخش مهمی از کالاهایی که در داخل تولید میشوند، در بازار ایران مشابه خارجی هم دارند که به طرق قانونی وارد کشور شدهاند، از لوازم خانگی گرفته تا لباس زیر و از مبل و میز گرفته تا لامپ و لوستر.
پس چرا آقایان در بین این همه جنس، گیر دادهاند به حیاتیترین کالای ممکن که داروست و وجود یا عدمش، مرگ و زندگی است!؟
مسئولانی که به نام حمایت از تولید داخلی تصمیم میگیرند، متوجه باشند که بحث دارو، با همه مسائل دیگر فرق میکند؛ خودرو نیست که مردم بگویند چارهای نداریم، فلان ماشین کم کیفیت داخلی را سوار میشویم و در رانندگی احتیاط بیشتری میکنیم. اینجا بحث جان و زندگی انسانها در میان است.
نوشته شده توسط admin در سه شنبه, ۲۰ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۴:۳۷ ق.ظ