سیاسى_گرى و مضمون_گرایى جشنواره‌هـا خطرى مهلک براى سینماست

گروه فرهنگی:دیگر مدیران جشنواره هـا، نه تنهـا، خجالت نمی‌کشند که مضمون گراى و ملاحظات سیاسى جشنواره هـایشان را مخفى کنند بلکه با وقاحت تمام آن را داد میزنند.
براى چهـار دهـه آنهـا ترکیبی نامتجانس و کریه از هـمه جور کاراکتر فرصت طلب و موج سوارى را بجاى فیلمساز به جامعه سینمایى غالب کردند.
پس از آنکه آکادمی علوم و هنرهای سینمایی رسماً چهار استاندارد محتوایی را برای پذیرش فیلم‌ها به شکل علنی تعیین و اعلام کرد از سال ۲۰۲۴، فیلم‌های ارائه‌شده برای بخش اسکار بهترین فیلم باید حداقل دو مورد از چهار استاندارد اعلام‌ شده را داشته باشد، فرزاد موتمن کارگردان سینمای ایران، به نقد جدی آنچه از گذشته بود و اکنون اسکار به شکل علنی بیان کرده را مطرح کرد و هشدار داد آنچه از گذشته به شکل پنهان کمابیش رخ می‌داد و اکنون به شکل رسمی عملاً به فیلمساز تحمیل می‌شود، سینما را نابود می‌کند.
آکادمی علوم و هنرهای سینمایی به تازگی قوانین وضع کرد که بر مبنای آن، برای نود و چهارمین و نود و پنجمین دوره جوایز اسکار که در ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ برگزار خواهد شد، یک فیلم برای این که در رقابت بخش اسکار بهترین فیلم واجد شرایط شناخته شود باید فرم محرمانه استانداردهای آکادمی را ارائه بدهد.
از سال ۲۰۲۴ برای جوایز اسکار ۹۶، فیلم ارائه‌شده برای بخش اسکار بهترین فیلم باید حداقل دو مورد از چهار استاندارد اعلام‌ شده را داشته باشد.
به‌عنوان نمونه، استاندارد A شامل سرفصلی با عنوان “ارائه روی پرده، مضامین و روایت‌ها” است که خود چند زیرمجموعه را در برمی‌گیرد. یکی از آن‌ها حضور الزامی یک بازیگر (حداقل یکی از نقش‌های اصلی یا بازیگران مکمل نقش‌های مهم) از نژاد یا قومیتی است که تاکنون کمتر روی پرده تصویر شده؛ شامل آسیایی، لاتین سیاه‌پوست، بومی آمریکا، آلاسکا، خاورمیانه و…
مورد دیگر این سرفصل، گروه بازیگران یک فیلم است.
در این مورد، حداقل ۳۰ درصد تمام بازیگران نقش‌های ثانوی و نقش‌های فرعی باید حداقل دو گروه از این گروه‌ها باشند: زنان، گروه‌های نژادی یا قومی، ال‌جی‌بی‌تی، و آدم‌هایی با ناتوانی‌های فیزیکی یا شناختی، یا ناشنوا یا کم‌شنوا. مورد دیگر این سرفصل، خط داستانی اصلی و موضوع است که مواردی چون زنان، گروه‌های نژادی یا قومی، ال‌جی‌بی‌تی، و آدم‌هایی با ناتوانی‌های فیزیکی یا شناختی، یا ناشنوا یا کم‌شنوا را در برمی‌گیرد.
به همین منوال، استاندارد B شامل سرفصلی با عنوان “رهبری خلاقانه و تیم پروژه”، استاندارد C شامل سرفصلی با عنوان “دسترسی و فرصت‌ها در صنعت” و استاندارد D شامل سرفصلی با عنوان “گسترش تماشاگران” است که در آن‌ها نیز رعایت موارد ذکرشده در زیرمجموعه‌های استاندارد A تأکید شده است.
آکادمی چند سال تلاش کرد فیلم‌هایی را به‌گونه‌ای نامزد کند که مسئله تنوع نژادی و جنسیتی در بازیگران، کارگردانان و دست‌اندراکاران فنی لحاظ شود.
در ۲۰۱۶، وقتی برای دومین سال پیاپی، تمام ۲۰ نامزد جوایز اسکار بازیگری، از بین سفیدپوستان انتخاب شدند و رنگین‌پوستان در دیگر بخش‌های اصلی نیز نادیده گرفته شدند، شریل بون آیزاکس رئیس وقت آکادمی تن به اقدامی تاریخی داد و متعهد شد تا سال ۲۰۲۰ تعداد اعضای زن و اعضای با نژادهای مختلف را دو برابر خواهد کرد.
این اقدام واکنش فرزاد موتمن فیلمساز مولف ایرانی را در پی داشت. موتمن در این رابطه نوشت: »چندوقت پیش کریس مک کارتى، مدیر مراسم اعطاء جوایز سینمایى و تلویزیونى ام تى وى ضمن اعلام این نکته که از این پس براى اعطاى جایزه بهـترین بازیگر، تفکیک جنسى صورت نخواهـد گرفت در مصاحبه اى با سى ان ان رسماً اعلام کرد که مراسم آنهـا مضمون گرا ست. در ضمن او مضمون گرایى مراسمش را با مدرنیسم مترادف دانست!«
این فیلمساز داد: »و چندى پیش، جشنواره فیلم برلین هـم که مراسم بسیار مهـمتریست ،شبیه چنین تصمیم بیفایده اى را اعلام کرد و البته هـیچیک اعلام نکردند که چرا؟ … و چیزى نگذشته بود که دستورالعمل هـاى تراژیک اسکار توسط سى ان ان منتشر شد ،مبنى برآنکه از دو هـزار و بیست و چهـار، نامزدهـاى بهـترین فیلم باید حتماً از بازیگران آسیایى، سیاه پوست لاتین خاورمیانه اى، افریقایى و … در ترکیب بازیگران اصلى یا مکمل استفاده کرده باشند و سى در صد از شخصیتهـا باید زنان، اقلیت هـاى قومى ناشنوایان، نابینایان و… باشند!«کارگردان فیلم »شب‌های روشن« تاکید کرد: »واضح است که استفاده از اقلیتهـاى نژادى، زنان و کاراکترهـایى از جهـان رو به توسعه بخودى خود نه تنهـا تراژیک نیست که خیلى هـم پسندیده است.
تراژدى اینجاست که، این موارد تبدیل به قانون‌هـایى براى پذیرفته شدن فیلمهـا در جشنواره هـا و مراسم سینمایى شوند، اما بخش مثبت ماجرا اینست که، بالاخره پرده هـا دارند مى_افتند و سیاستهـایى نامریى که چهـار دهـه است توسط جشنواره هـا اعمال میشوند، دارند چهـره نشان می‌دهـند.«
موتمن افزود: »دیگر مدیران جشنواره هـا، نه تنهـا، خجالت نمی‌کشند که مضمون گراى و ملاحظات سیاسى جشنواره هـایشان را مخفى کنند بلکه با وقاحت تمام آن را داد میزنند.
براى چهـار دهـه آنهـا ترکیبی نامتجانس و کریه از هـمه جور کاراکتر فرصت طلب و موج سوارى را بجاى فیلمساز به جامعه سینمایى غالب کردند. فیلم‌هـایى را ستایش کردند که انباشته از بیانیه‌هـاى اجتماعى بودند، بى‌آنکه سازندگانشان کمترین بویى از حداقل نوعى ایدیولوژى برده باشند و جامعه هـنرى را صد سال، به عقب راندند تا برگردیم به سالهـاى دهـه بیست که تازه باید بنشینیم و بحث کنیم که چرا یک اثر هـنرى قبل از هـر چیز باید با متر و معیارهـاى خودش سنجیده شود و نه مضمون و محتوایش!«
به گزارش آراز آذربایجان به نقل از تابناک،این کارگردان سینما خاطرنشان کرد: »سیاسى گرى و مضمون گرایى جشنواره‌هـا خطرى مهـلک براى سینماست. سم است و جامعه جهـانى فیلمسازان باید بر علیه آن متحد شود و قد علم کند. باور کنید که دارند هـمه چیز را به نابودى می‌کشند.«
Arazazarbaiijan.farhangi@gmail.com