حکایتی شده این قطعه هنرمندان باغ رضوان ارومیه…
علی رزم‌آرای
اشاره: زندگی در عصر حاضر واقعا ًهنرمندی می‌خواهد، عصری با هزار دغدغه تو در تو، و اگر در شهری مثل ارومیه هم نفس به نفس برسانی دیگر همه چیزت دغدغه اندر دغدغه می‌شود.
کلانشهرارومیه با آدم¬های کاملا ً معمولی و مدیریتی کاملا ً نیمه معمولی و فضای فرهنگی خارج از معمول ! شهری است که در نه توی زمان خود و گذشته خود گم شده و راهی به سوی آینده در آن نورافشان نیست!
ارومیه به نداشتن عادت دارد، به وعده و کم کاری عادت دارد، به حرف و حدیث هم عادت دارد، اما این عادت کردن تاوانی به بزرگی غربت و گم شدن داشته؟! طوری که در زمان هر قدر عقب¬گرد می‌کنیم چیزی که آشکارمان کند که ارومیه چگونه ارومیه¬ای بوده و حالا که؛ همان ارومیه‌ای نیست که گذشته‌اش نویدش را به آینده می‌داده، چه کنیم که اگرتحملش نکنیم!
می‌گویند باغ شهری بوده این ارومیه بی قواره امروز، می‌گویند عروس ایران بوده، می‌گویند پاریس کوچک بوده و از سر صدقه کسانی چنین بوده که نه نام مانده ازاین کسان و نه نشان مانده از ایشان!
رسم است که برای فخر فروختن به جهت عظمت و بزرگی فرهنگ و هنر و چگونگی سیر این فاخریت فرهنگی و هنری، در هر شهر، گورستان و قطعه ای برپا می‌دارند – که به لطف اجل و کمی هم احترام این مدفن و موطن ابدی برای اهالی هر شهری خواسته و ناخواسته ساخته می‌شده و شده – اما برای فخر فروختن به اینکه ما هنر و فرهنگی داشته‌ایم ( به پیروی ازآن مثل معروف داشتم داشتم حساب نیست دارم دارم حساب است) و اینک مهم نیست که داریم یا نه! مکانی وِیژه‌ای پرداخته می‌شده! مثلا ً پرلاشز پاریس که در آن از صادق هدایت خودمان تا فروید روان شناس تا موتسارت آهنگ ساز و شاید صدها نفرهنرمند و دانشمند فرانسوی و غیر فرانسوی… خوابیده باشند و یا دورتر چرا، حافظیه و سعدیه خودمان در شیراز، اصلا ً از جنس خودمان و خودمانی تر، مقبره الشعرای تبریز و…
ارومیه هر شش جهتش قبرستان است و گورستان، تقریبا ً به وسعت بافت قدیمی و تاریخی شهر ، زیر شهر، قبرستان و گورستان داریم. بسیاری از کسانی که در هر روز ، سال و… در مطبوعات و صدا و سیمای محلی (واقعاً هم محلی !) از آنان نام برده می‌شود که به اصل خود پیوسته‌اند، لا‌به‌لای همین خاک، زیر شهر ارومیه میان همین گورستانها و قبرستانها در دل شهر گمنام خفته‌اند! حقا که در شأن آنان حتی قطعه و جایی نبوده و نیست که مثلا ً جلوی چشم باشند مؤثران فرهنگی هنری و علمی این شهر! دریغ از وجود یک قطعه برای هنرمندان در باغ رضوان ارومیه!
نداشته ایم و نداریم این یک رقم را! حداقل اگر بود، اگر معلوم بود و سامان‌دهی می‌شود و پشت بندش ادامه می‌یافت برای بزرگانی که امروز باید در آن آرام بگیرند، جوانان امروز ارومیه و اهالی معاصر آن و از سویی مدیریت فرهنگی و… آن بیشتر در عمق مسائل فرهنگی و اجتماعی این شهر سیر می‌کردند که ما شهری فرهنگی و درخور داریم بکوشیم که آبادتر شود و یار باشیم برای شناخته‌تر شدن آن نه بار!!! القصه کلانشهرارومیه برای زندگان فرهنگ و هنرش آغوش گرمی نداشته و ندارد از سر صدقه مدیریت محترم فرهنگی و غیر فرهنگی آن! باری حداقل بالش راحتی برای خواب ابدی آنان فراهم باشد که از خواب آرام آنان ارومیه بیشتر عز و احترام خواهد داشت تا پراکنده شده و گم شدن آنان در لابه لای گورستان فعلی این شهر و گورستان های قدیمی آن!
ظاهرا ً جزء اقوال است که قطعه‌ای در نظر گرفته شده اما این قول به اضافه ده‌ها نوع گوشه و کناردیگر پیرامون آن از زبان مدیران اسبق و جدید این شهر شنیده شده که در پیشانی نوشت این نوشتار گفته آمد که ارومیه به حرف و حدیث عادت دارد و از عمل تاکنون خبری نیست!
در نظر گرفتن قطعه زمینی خشک برای این مهم در عمل سهل است و آسان ، اما، تخصیص بودجه، طرح وعمران، شکل و شمایل، مراحل اداری و آینده آن و…همه و همه از چم و خم‌های این برنامه بی¬نامه است. بماند که امروز بعد از سال ها جدل که همهچیز محیای این رویا ( رویا خوب مردن برای هنرمندان) است، ملاک این رویا یعنی هنرمند بودن میت محترم با محترمه مطرح است! جلل خالق…؟!
قطعه هنرمندان حتی در کوچکترین شهرهای استان از نقده و اشنویه تا سلماس و… به احداث رسیده و امروز مدفن و موطن ابدی بزرگان فرهیخته این به ظاهر شهرهای کوچک است. از خوی و دیگر شهرهای استان نامی نمی‌رود که چون بر همگان آشکار است که این شهرها حالی خوشتر از ارومیه مرکز نشین دارند و…
در پهنای تاریخ اگر از ارومیه و اعقاب نسل ما و نسل‌های ما خبری بر ما نرسیده اگر بخشی به اتفاقات تاریخی منتسب باشد که هست مثلا ً قتل‌عام‌های ادوار مختلف از معاصر تا متأخر، بخشی بزرگتر به پدران و آباء ما باز می‌گردد که در دوران سکون و آسایش در اصطلاح آرامش قبل از طوفان یا بعد از طوفان، به فکر ثبت ماوقع نبوده‌اند و یا به درس عبرت، مسلح نبوده‌اند که جلوگیری شود از ماجراها و اتفاقات بعدی و بعدتر!
اینگونه بوده که حتی احساس و نیازی هم به ما منتقل نشده که به فکر حفظ مفاخر باشیم و یا به فکر حفظ یاد مفاخر! که سندی خواهد شد و خواهد بود برای آیندگان و نسل‌های حاضر که ارومیه و اهالیش و مدیریت زمانش فرهنگ دوست و فرهنگ پرور بوده‌اند وهستند که در این شهر، مردمانش و مدیریتش رغبتی برای حفظ جمعی شهر خود و حتی حفظ آینده خود به نفع همان آینده، در خود احساس می‌کنند. وجود قطعه هنرمندان و فرهیختگان، جدا از نشان تکریم و بزرگداشت هنرمندان و فرهیختگان کلانشهرارومیه، ساختن آلبوم بزرگی ازحضور مردان و زنانی است که در کسوت ادب، هنر و علم به ساختن شهرخود و موطن مادری خود برخاسته‌اند و از سویی کارنامه‌ای است پرباراز سیر زندگی نسل یا نسل‌هایی که قرار است برای آیندگان تعیین مسیرکرده و جریان پیشروی و تغییر‌پذیری آنها را از حرکت زمان بسازد و ازهمه مهمتر اینکه امید بخش زندگان است که شهر ما چه وزین میراثی داشته و دارد و این هم مایه فخراست و هم مایه توانستن و رغبت برای ایجاد و ادامه جریان خلاق زندگی در بعد ادب، هنر و علم.
باری شهر ارومیه تا به امروز نداشته‌ها و گم شدن داشته‌هایش را به ارث برده است و به ارث گذاشته است. اهالی فخیم و غیرتمندش هم بنا به خصلت زمان همه توان خود را صرف عمر گذشته خود کرده از پی کشورشان ایران، و مدیریت کشورچگونه به آغوش کشیده این جگر گوشه همیشه بلا کش ارومیه و آذربایجانش را!
باری از فرهنگ و تاریخ اش هرچه بود گفتیم اما… از حال و آینده‌اش هرچه بود گفتیم اما… از شهر و مردمانش هرچه بود گفتیم اما… از نداشته و داشته‌هایش هرچه بود گفتیم اما …. از مدیریت با فرهنگ و بی فرهنگش هرچه بود گفتیم اما….
اما گوییا به مصداق بازی احوال کودکی مان که به هر چه پرنده بود در خلال اشیاء پر می‌گفتیم این بار هم باید پر بگویم پر!… هنرمند پر… مدیریت‌فرهنگی پر… کلانشهرارومیه؟ …. قطعه هنرمندان؟ …
نوشته شده توسط admin در دوشنبه, ۲۸ مهر ۱۳۹۳ ساعت ۸:۴۵ ق.ظ
