آیا تنها کنترل جوانان چاره کارآسیب های اجتماعی

گروه اجتماعی:آمارها متفاوت است.عده ای می گویند وجود دارد و عده ای با قدرت تکذیب می کنند اما گوشه و کنار خیابان ها و کودکان و نوجوانان سیگار به دست، خود گویای ماجراست.
صحبت از اعتیاد دانش آموزان است که مدت‌ها است به سوژه ای برای تایید و تکذیب های بی‌پایان مسئولین تبدیل شده است.
هنوز از یادها نرفته است که وقتی ازحمیدرضا حاجی‌بابایی، وزیر آموزش و پرورش دولت دهم درباره تعداد دانش‌آموزان معتاد پرسیدند، گفت: »دانش‌آموز معتاد؟ نداریم« و بعد صورتش را به ضبط صوت‌های آنها نزدیک‌تر کرد و گفت: »نداریم. دانش‌آموزی که معتاد باشد که دیگر دانش‌آموز نیست.«
بعد‌ها که دولت عوض شد، حرف آقای وزیر جدید هم‌ همان بود: »دانش‌آموز معتاد نداریم. اگر هم کسی معتاد باشد، در خانه معتاد شده و بعد دانش‌آموز شده.«
البته حرف آقای معاون جدید سلامت وزیر هم‌ همان بودچرا که در گفت و گویی تاکید کرد: »من نمی‌گویم که در مدرسه معتاد نیست، می‌گویم دانش‌آموزی که معتاد است، معتاد بوده و آمده به مدرسه.
بیشتر دانش‌آموزانی که مواد مصرف می‌کنند، از بیرون مدرسه دچار این آسیب شده‌اند.« اما نکته اینجاست که هنوز هم آمارها در باره اعتیاد در سن نوجوانی و حتی کودکی نگران کننده است.اعتیادی که بالاخره پای مدارس را وسط می‌کشد و آموزش و پرورش را درگیر می کند.
حدود ۱۳۰ هزار نفر دانش آموز، سوءمصرف‌کننده مواد :به تازگی نیز، معاون کاهش تقاضا و توسعه مشارکت‌های مردمی ستاد مبارزه با مواد مخدر گفته: از جمعیت حدود ۱۳ میلیونی دانش‌آموزان ما حدود ۱۳۰ هزار نفر سوءمصرف‌کننده مواد هستند.
اما در حالی پرویز افشار این اظهارنظر را درباره تعداد دانش‌آموزان معتاد کشور ارائه می‌دهد که علی‌اصغر فانی، وزیر آموزش و پرورش ماه گذشته در واکنش به این آمار اعلام کرده بود: این آمارها را قبول نداریم.
یک کارشناس مسایل اجتماعی درباره پیشگیری از مصرف مواد مخدر در محیط‌های آموزشی با بیان اینکه مبارزه همه‌جانبه با مواد مخدر ازاولویت‌های ضروری، انکارناپذیر و حیاتی در مملکت ماست، در این خصوص گفته : ۶۵درصد از افرادی که در دانشگاه‌ها سیگار یا مواد مصرف کرده‌اند، نخستین تجربه مصرف سیگار یا آشنا شدنشان با مواد در آموزش و پرورش اتفاق افتاده است.
آمار اعتیاد دانش‌آموزان چقدر واقعی است:در طرح شیوع‌شناسی که تاکنون دو بار در مدارس انجام گرفته و اکنون در مرحله سوم قرار دارد، آمارهای متفاوتی از سوی ستاد مبارزه با مواد مخدر یا ارگان‌های دیگر ارائه می‌شود که معمولا نیز این آمارها مورد انکار وزارت آموزش و پرورش قرار می‌گیرد.این مساله نشان می‌دهد رویکرد واحدی در این زمینه وجود ندارد. آمار دیگری که درباره دانش‌آموزان معتاد وجود دارد به طاها طاهری قائم‌مقام سابق ستاد مبارزه با مواد مخدر مربوط می‌شود که در سال ۹۲ اعلام کرد کمتر از نیم‌دهم درصد دانش‌آموزان کشور معتاد هستند، اما در آخرین اظهارنظرها اواخر فروردین ماه سال جاری جزینی؛ قائم‌مقام دبیرکل ستاد مبارزه با مواد مخدر فعلی اعلام کرد یک درصد دانش‌آموزان کشور مواد مخدر مصرف می‌کنند و در حوزه پیشگیری موفقیت خوبی در آموزش و پرورش مشاهده نمی‌شود.
از سوی دیگر، رئیس انجمن آسیب شناسی اجتماعی درباره اعتیاد دانش آموزان گفته: همه نگرانی ما از این است که الگوی مصرف مواد مخدر تغییر کرده و موادمخدر صنعتی جدید به راحتی در کیف مدرسه جا می‌گیرد و بو و دود ندارد، مصرف آن دشوار نیست و می‌تواند از یک قرص ساده شروع شود و حتی در مواد خوراکی چون پاستیل تعبیه شود.
به عنوان مثال شیشه ماده مخدری است که در ابتدا علامت مشخصی مثل موادمخدر سنتی ندارد که بتوان به سرعت از روی ظاهر پی به مصرف آن برد.
محمدی با بیان اینکه نباید در چنین شرایطی خودمان را با آمارسازی‌های اشتباه گول بزنیم تاکید کرده: اگر آموزش و پرورش نخواهد با واقعیت روبرو شود، واقعیت آموزش و پرورش را درگیر خواهد کرد.
متاسفانه محدودیت‌هایی از سوی آموزش و پرورش در این خصوص وجود دارد و فرار از این واقعیت تنها این معضل را گسترده‌تر و بر عمق آن می‌افزاید و سفیدنمایی آموزش و پرورش دردی را دوا نخواهد کرد.
وی تصریح کرده: از سوی دیگر باید پذیرفت آموزش و پرورش جدای از خانواده نیست و باید احساس مسئولیت کند. معتقد نیستم اعتیاد از آموزش و پرورش و مدارس رشد می‌کند بلکه می‌تواند تقویت شود. آموزش و پرورش نباید از قبول مسوولیت‌های خود در این خصوص سرباز بزند.
در هر حال باید به این نکته توجه کرد که مشکل استفاده دانش‌آموزان از موادمخدر یک مشکل فرهنگی عمیق است که نیاز به ریشه‌یابی دارد و باید خیلی عمیق‌تر، جدی تر و علمی تر به آن پرداخته شود اما کاری که همواره موزش‌و‌پرورش انجام داده تا امروز این بوده که اگر مشکل را هم به نوعی پذیرفته، در دوران دبیرستان نظارت‌ها و کنترل‌ها را بیشتر کرده است
اما نظارت و کنترل چاره کار نیست چرا که تجربه ثابت کرد وقتی شخصیت یک نفر شکل می‌گیرد و آگاهانه سراغ موادمخدر می رود اگر تحت بیشترین کنترل‌ها هم باشد، باز خلوتی پیدا می‌کند که در آن مواد مصرف کند.
بنابراین باید به صورت جدی به پاسخ این سوال رسید که چرا کودکان، نوجوانان و جوانان به سراغ مواد مخدر می روند تا شاید بتوان چاره‌ای اندیشید و تکذیب چاره کار نخواهد بود.