مکتب عاشورا و شاگردانش در روزهاي جنگ تحميلي و دفاع ملي

به گزارش آراز آذربايجان، در ميدان جغرافيايي کوچک اما بزرگ در تاريخ و در معنايي به نام کربلا و عاشورا، امام حسين (عليه‌السلام) و ياران با وفايش، تنها براي بقاي يک سنت ديني نجنگيدند، بلکه براي حفظ کرامت انسان، براي نه گفتن به سلطه، براي آري گفتن حق، برخاستندوقيام کردند .
قيام او نه به‌خاطر قدرت‌طلبي بود، نه از سر خشونت؛ که خيزشي از بيداري در برابر خواب غفلت بود.در کربلا، خون در برابر شمشير پيروز شد؛ چراکه ايمان، ريشه در دل داشت، نه در زره. زناني چون حضرت زينب (سلام‌الله‌عليها) قامت استقامت را با اشک و صبر معنا کردند. کودکان، بي‌پناه اما مقاوم، حماسه‌اي نوشتند که قرن‌هاست قلب‌ها را مي‌لرزاند.
آري، کربلا نمايشگاه تضادهاي بشري بود: حق در برابر باطل، نور در برابر تاريکي، حيات در دل مرگ. و در پايان اين صحنه خونين، پيروزي نه با شمشير که با شهادت رقم خورد. امام حسين (عليه‌السلام) با قطره‌قطره خون خود، نهال آزادي و آگاهي را آبياري کرد.
او فرمود: “اگر دين نداريد، لااقل آزاده باشيد!” جمله‌اي که امروز، همچنان در گوش تاريخ زمزمه مي‌شود.
و اين پيام کربلا براي ماست؛ که در کربلاي زمانه‌ خود، با ظلم ستيز کنيم. شايد دشمن امروزمان لشکر يزيد نباشد، اما مي‌تواند بي‌عدالتي، فساد، يا حتي خاموشي وجدان باشد.
امام حسين، معلمي‌ست که هر سال، هر محرم، ما را به کلاس درس غيرت، صداقت، و فداکاري فرا مي‌خواند. و ما، اگر گوش دل داشته باشيم، صداي او را در وجدان‌مان مي‌شنويم:
»برخيز... تو هم مي‌تواني مشعل‌دار پيام حسين(ع) باشي که هر روز عاشورا و هر جا مي تواند کربلا باشد.«(کُلِّ يَومِِ عاشورا وَ کُلِّ اَرضِِ کُربُلا.)
در سالگرد واقعه‌اي فراموش‌نشدني، به ياد مي‌آوريم آن رويداد بزرگ تاريخ بشريّت؛ واقعة کربلا؛ جايي که حق با شجاعت مقابل باطل ايستاد و هر قدم از حرکت امام حسين (عليه‌السلام) فلسفه‌اي عميق از زندگي و مرگ داشت. امام حسين (عليه‌السلام)، پسر امير المؤمنين علي (ع)و نواده پيامبر اسلام(ص)، نه تنها براي حفظ دين جدّش بلکه براي نجات انسانيّت از ظلم و استبداد، در برابر يزيد قيام کرد. قيامي که بدون شک بزرگترين مقاومت معنوي و اخلاقي در برابر فساد و ستم بود. در کربلا، انسان‌ها نه با شمشير، بلکه با ايمان جنگيدند. در کربلا، زنان و کودکان، شاهد شهادت مردان خود بودند و صبري عظيم نشان دادند.
در کربلا، يک اردوگاه کوچک، در برابر يک لشکري بزرگ مقاومت وايستادگي کرد.
اما در آخر، پيروز حقيقي تنها کسي بود که با شهادتش، انسانيت را زنده نمود: امام حسين (عليه‌السلام). شهادت ايشان، پايان داستان نبود، بلکه شروعي نوين براي هوشياري امّت اسلامي و همه دوستداران عدالت در تمام اعصار و قرون بود.کربلا هرگز فراموش نمي‌شود، زيرا اينجا بود که يک انسان، براي انسانيت جان داد. و ما امروز، با ياد و خاطره اين قيام، هر روز در کربلاي خودمان ايستاده‌ايم: در برابر ظلم، در برابر ستم، در برابر فراموشي ارزش‌ها.
امام حسين (ع) تنها براي يک زمان نيامد؛ صداي او، پيام جهاني آزادگي‌ست. صدايي که در دل هر آزاد‌مرد و آزاده‌زن طنين مي‌اندازد، چه در کربلا، چه در خرمشهر، چه در غزه و لبنان و هر نقطه‌اي از جهان، که حق در بند و باطل در مسند باشد.و امروز، پس از آن روزهاي حماسه، مقاومت و وحدت در برابر اقدامات تجاوزکارانه اسراييل کودک کش و آمريکاي جنايتکار ، نام شهيدان‌مان با عطر کربلا در آميخته است.
چراکه آنان نه فقط سربازان وطن، بلکه ادامه‌دهندگان راه کاروان کربلا بودند. امام حسين (ع)، نه‌تنها استاد مکتب شهادت، که راهنماي روشن تاريخ است. راهي که از دشت نينوا آغاز شد و تا سرزمين دل‌هاي آزادگان امتداد دارد.
در روزهاي تاريک و داغ»جنگ تحميلي و دفاع ملي«، وقتي آسمان با صداي بمباران شکافته مي‌شد و خاک ميهن از خون فرزندانش رنگ مي‌گرفت، مرداني برخاستند که دل‌شان نه از جنس فولاد، که از ايمان بود. دليراني که برابر هيمنه‌ي نظامي دشمن و تکنولوژي سرکوب جهاني ايستادگي کردند، نه از سر بي‌پروايي، که از سر آگاهي. آنان تربيت‌يافتگان مکتب عاشورا بودند، شاگردان کلاس درس سيدالشهدا (ع)، که معناي آزادگي را از کربلا آموخته بودند.
و آنان که در راه دفاع از ميهن برابر هيمنه‌ي نظامي لشگر سلطه جهاني و تکنولوژي سرکوب و بمباران، در روزهاي »جنگ تحميلي و دفاع ملي« ايستادند، بدون شک، در مکتب عاشورا بزرگ شده بودند و پيام آزادگي سرور وسالار شهيدان را در گوش جان داشتند که به آزادگي دعوت مي‌کرد.
شهداي اين دفاع ملي شاگردان کربلا بودند وامامحسين (ع)، هميشه استاد مکتب شهادت و آزادگي است و پيام او راهنماي بزرگي براي تاريخ و جغرافياي احرار و آزادگان جهان.