اختصاصي آرازآذربايجان؛

چند ریشتر زلزله می_تواند مسئولین را بیدارکند

لیلا پاشایی گلمرز
گروه اجتماعی: شاید پدری که با دستهای پینه بسته اش سراسیمه عزیزانش را در دل خاک جستجو می کرد، هرگز نمی دانست خانه ای که برای تک تک آجرهایش عرق ریخته و جان کنده است، روزی جان عزیزانش را بگیرد.
شاید مادری که صبح آن روز اتاق کوچک خانه اش را برای جشن تولد کودکش آماده می کرد، هرگز نمی_دانست که روز تولد فرزندش روز کوچ او خواهد بود..و شاید کودکی که چارقد گل گلی خونی مادرش را از زیر آوارها بیرون می کشید،و حلقه اشک نگاههای معصومانه اش را تیره و تار ساخته بود، هرگز نمی دانست که مادر دیگر نفس نمی¬کشد..و شاید آوایی که با سپیده صبحدم فردا چشم به جهان گشود، هرگز نمی دانست دنیا تا این حد سرد و بی روح باشد..
براستی این مردمان تا چشم باز کرده بودند، زندگی شان آمیخته با فقر و درد و رنج بود، نه اهل سیاست بودند نه اهل دوز و کلک، نه اعتراض می_کردند نه اعتصاب، به اندک داشته هایشان قانع بودند، سالهای زیادی از عمرکوتاهشان را قناعت کردن تا سرپناهی برای خود بسازند و اینک آوارهای همین سر پناه زندگی پر رنجشان را خاتمه داد..
چه کسانی پاسخگوی زخمهای عمیق روحی و جسمی آنها خواهد بود؟ و یا بهتر بگویم این انسانهای بی گناه تاوان اشتباهات چه کسانی را پس می دهند؟
زمین لرزه و سیل و صاعقه، توفان، تگرگ، بهمن….همه جزو بلاهای طبیعی هستند که هرچند وقت یکبار در نقاط مختلف جهان بروز می دهند و آسیبهایی را بر جوامع بشری وارد می_سازند …می دانیم که این بلایا جزو لاینفک زندگی ما انسانهاست، که در وقوع بخشی از آنها خود انسانها دخیل هستند و بخشی نیز لاجرم بر جوامع بشری تحمیل می شود و انسانها باید تمهیداتی در جهت کاهش اثرات زیانبار این بلایا در نظر داشته باشند.
امروزه در کشورهای پیشرفته ای چون ژاپن و آمریکا با توجه به تکنولوژی های جدیدی که بکار گرفته اند زمین لرزه های بیش از هشت ریشتر هم کوچکترین تلفاتی به بار نمی آورد.
متاسفانه ایران نیز به لحاظ وضعیت جغرافیایی و شرایط آب و هوایی در زمره ده کشور نخست بلاخیز دنیا قرار دارد، بلاهایی چون سیل و زلزله و آتش سوزی جنگلها و ..به وفور در ایران رخ داده است و همچنین کشور ما به لحاظ موقعیت جغرافیایی یکی از مناطق زلزله خیز جهان است ، و برپایه آمارهای رسمی در سی سال گذشته بیش از ۶۰ درصد تلفات جانی کشور ناشی از زلزله بوده است، و ما هر ساله شاهد زمین لرزه هایی خفیف در نقاط مختلف کشورمان هستیم و هر چند سال یکبار زمین لرزه هایی شدید مناطقی از ایران را تقریبا با خاک یکسان می_کند در چند سال اخیر می توان به زلزله رودبار اشاره کرد که به بزرگی ۷٫۴ریشتر در سال ۱۳۶۹ رخ داد که حدودا ۳۵ هزار نفر در این زمین لرزه جان خود را از دست دادند.
زلزله بم به بزرگی۶٫۶ریشتر در سال ۱۳۸۲ که ۲۶ هزار نفر جان باختند و اکنون زمین لرزه کرمانشاه به بزرگی ۷٫۳ریشتر بود که حدودا ۵۰۰نفر از هموطنان کرد، در این خطه جان خود را از دست دادند و می توان گفت دلیل تلفات کمتر زمین لرزه کرمانشاه، پیش لرزه هایی بود که حدودا یک ساعت قبل از زمین لرزه اصلی رخ داده بودند و مردم اکثرا از خانه های خود خارج شده بودند، با اینحال در حادثه اخیر هفت شهر و نزدیک به دوهزار روستا از توابع استان کرمانشاه آسیب جدی دیده اند که در این میان نیروهای سپاه و بسیج وظیفه امداد رسانی به روستاها را برعهده گرفته اند و نیروهای ارتش در شهرستانهای این استان مشغول امداد رسانی هستند.بیش از ۷۰۰۰۰نفر در این حادثه بی خانمان شده اند که مدیریت صحیح این موضوع اگر چه دولت از قبل آمادگی لازم جهت رویارویی با این حوادث را نداشته باشد امری بسیار دشوار میباشد که قطعا باز در این میان قشر آسیب دیده سختی های زیادی متحمل خواهند شد. این حوادث تلخ و ناگوار که هر چند سال یکبار داغی تازه در دل هموطنهایمان می گذارند، ضرورت مقابله جدی با حوادث غیر مترقبه و مهار بلاهای طبیعی را گوشزد می کنند، متاسفانه ایران هنوز اقدامات کافی برای مقابله با چنین حوادث ناگهانی ندارد،ژاپن که جزو زلزله خیزترین نقاط جهان است و زمین لرزه هایی توام با سونامی جزئی از زندگی روزانه آنها شده است و بهمین دلیل مهمترین دغدغه ی این کشور رودررو شدن با بلایای طبیعی از قبیل زلزله و سونامی می باشد، در این راستا بر صنعت ساختمان سازی خود نظارت ویژه دارند و طرحهای به خصوصی در پروژهای ساختمانی بکار میگیرند که میزان مقاومت بناها را در مقابل زلزله افزایش می دهد بطوریکه این طرحهای ساختمان سازی در ژاپن جزو پیشرفته ترین تکنولوژیها در جهان به حساب می آیند و با وجود زلزله هایی به بزرگی ۹ ریشتر و توام با سونامی خسارت وارده بر این کشور با ایران قابل مقایسه نیست.
تمام کشورهایی که زلزله هایی شدید را تجربه کرده اند با برنامه ریزی و مطالعه علمی دقیق تلاش کرده اند از تلفات و خسارات حوادث آینده بکاهند ، مقام سازی سازه ها، تاسیس مراکز هشدار سونامی، آموزش کامل اقدامات پیشگیرانه و رفتارهای حین زلزله و بعد از آن به مردم، چند مورد از اقداماتی ست که در کشورهای پیشرفته صورت گرفته است..
متاسفانه گویی در ایران مسئولین با این قضیه کنار آمده اند و بی خانمان شدن وغصه دار شدن یک عده از مردمی که همیشه در محرومیت بسر برده اند چندان حالشان را بد نمی کند و کلا برنامه ای برای رویارویی با این حوادث ندارند، ما هنوزحتی در زمینه آموزش نکات امینی و برخورد صحیح با چنین حوادثی به مردم ضعفهای زیادی داریم.
براستی تا کی مسئولین ما در خواب غفلت بسر خواهند برد..
چرا دولت نه خود راهکاری برای کاهش تلفات زمین لرزه ها دارد و نه از پتانسیل مهندسین داخلی در این زمینه استفاده میکند؟ در سالهای اخیر جوانهای ما به ساخت آجرهایی ضد زلزله دست یافته بودند که بدلیل عدم پذیرش از سوی دولت دوازدهم پروژه شان هنوز راکد مانده است،چرا دولت نسبت به مردمانش بی توجه است؟ تا کی سرمایه های ایران به تاراج خواهند رفت؟
چرا در ایران اختلاسهای میلیاردی صورت می گیرد و اختلاس گران با وثیقه های میلیاردی از بند قانون رهایی می یابند،و قوه قضاییه همچنان در حال پیگیریست تا زمان بگذرد و اذهان فراموش کنند… با میلیاردها اختلاسی که صورت گرفته، چندین شهر و روستا میتوانست از بافت فرسوده نجات یابد؟ آیا با این مبالغ می شد تکنولوژی جدیدی در صنعت ساختمان سازی راه انداخت ؟ و به جوانهایی که در این زمینه طرح و ایده داشتند وام و تسهیلات ارائه کرد و از تکنولوژی جدید در ساختمان سازی ها بهره گرفت و جان هزاران هزار نفر را از کام مرگ نجات داد؟ چرا دولت امید هیچ امیدی به توان داخلی کشور ندارد و فقط چشم به آنسوی مرزها دوخته است؟
حداقل کاری که با این مبالغ اختلاسها میشد کرد این بود که در مراکز استانها مکانهایی مثل پناهگاهها احداث کرد که لااقل یک سقف و تا حدودی حداقلهای امکانات رفاهی از جمله گاز و آب و سرویس بهداشتی داشته باشد تا مردمانی که در اثر بلایای طبیعی بی خانمان می شوند، در سوز سرما در وسط بیابان در چادرهای سرد زمستانشان را سپری نکنند….
براستی بی مسئولیتی تا کی؟
متاسفانه دولت مردان ما ضعفهای مدیریتی خود را نمی بینند، و حتی از میان جان باختگان و بی خانمانان پلی می زنند برای رسیدن به اهداف سیاسی خود و به کشمشهای سیاسی داخلی در بین مردم و مسئولین دامن می زنند…و باز به امید روزی که توسعه کشور و پیشرفتهای علمی داخلی، و حمایت از قشر آسیب پذیر جامعه در اولویت برنامه های دولت قرار بگیرد.