مسجد الاقصی نماد وحدت و پایداری در جهان اسلام
مریم سیدان
گروه معارف: موضوع فلسطین را می توان از جمله مهمترین مسایل مسلمانان جهان و در صدر توجه آنان دانست؛ سرزمینی که بیش از شش دهه مورد تجاوز رژیم صهیونیستی قرار گرفته است و مسجدالاقصی به عنوان قبله نخست مسلمانان از درجه اهمیت بالایی نزد مسلمانان برخوردار است و همین میزان اهمیت چشمگیر آن باعث شد تا این مکان مقدس بارها مورد حمله نیروهای رژیم صهیونیستی قرار گیرد.
البته این مکان مقدس بنا به دلایل گوناگون برای پیروان دین های مختلف ازجمله مسلمانان، مسیحیان و یهودیان حایز اهمیت است. مسلمانان بر این اعتقادند که مسجدالاقصی محل عروج پیامبر اسلام(ص) بود. مسیحیان آن مکان را محل به صلیب کشیده شدن مسیح(ع) می دانند و یهودیان نیز آن را ساخته شده بر فراز معبد سلیمان نبی(ع) می پندارند.
نقش این بنای تاریخی در ایجاد وحدت و یکپارچگی جهان اسلام موجبات نگرانی دشمنان اسلام را فراهم کرده است. بدون شک، دشمنان اسلام از هر نماد و نهادی که سبب اجماع و تقویت مسلمان شود هراس دارند. مسجدالاقصی نیز به عنوان یکی از این نمادهای تاریخی و تاثیرگذار جهان اسلام، بر ترس دشمنان افزوده است.
همین امر سبب شد تا نیروهای رژیم صهیونیستی با به آتش کشیدن مسجدالاقصی یکی از وحشیانه ترین رویدادهای تاریخ را به نام خود ثبت کنند. از این رو به مناسبت این رخداد غم انگیز،۲۱ تا ۲۷ آگوست(۳۰ مرداد تا ۶ شهریور) به عنوان »هفته جهانی مساجد« نامگذاری شده است. از آن واقعه به بعد، هر چه فشار صهیونیست ها بر مسلمانان این ناحیه بیشتر می شود، شاهد برپایی نماز جمعه هایی باشکوه تر از طرف مسلمانان در این مسجد هستیم.
رژیم صهیونیستی از سال ۱۹۶۷ میلادی تا به امروز بارها به مسجدالاقصی حمله کرده است و این حمله ها هنوز هم ادامه دارد. یکی از مهم_ترین حملات در ۲۱ آگوست ۱۹۶۹ (۳۰ مرداد ۱۳۴۸) اتفاق افتاد. در این حمله، مسجدالاقصی به وسیله یهودیان افراطی به آتش کشیده شد. این آتش سوزی نابودی منبری بسیار ارزشمند از چوب و عاج که »صلاح الدین« فرمانده مسلمان از آلپو آن را فرستاده بود، را به دنبال داشت. روز جهانی مسجد هم به دلیل همین حمله نام گذاری شد.
حمله به مسجدالاقصی به تنهایی برای رژیم صهیونیستی هدف محسوب نمی شود بلکه هدف اصلی این رژیم تسلط تام و تمام بر مسجدالاقصی، تخریب همه نمادهای اسلامی این مسجد و تبدیل آن به مکانی مقدس برای صهیونیست ها است. برای درک علت های این دست اندازی ها و حمله های رژیم صهیونیستی، باید به چند مساله توجه کنیم که عبارتند از: نخست، روند تاریخی تشکیل رژیم صهیونیستی و دوم، جایگاه مسجدالاقصی برای ادیان اسلام، مسیحیت و یهودیت.
نخستین دلیل دست اندازی و حمله رژیم صهیونیستی به مسجدالاقصی، محدودیت ژئوپلتیکی(جغرافیای سیاسی) این رژیم با توجه به روند غاصبانه تشکیل آن است. با مهاجرت گسترده یهودیان به سرزمین های فلسطینی در طول سال های ۱۹۱۹ تا ۱۹۴۸ میلادی و با آسان سازی شرایط این مهاجرت از طرف بریتانیا که در آن زمان بر سرزمین های فلسطینی قیمومیت و سرپرستی داشت، رژیم صهیونیستی به وسیله شماری از رهبران یهودی بنیان نهاده شد. سازمان ملل متحد در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ میلادی طرح تقسیم سرزمین های فلسطینی به دو دولت فلسطینی و اسراییلی در کنار یکدیگر را تصویب کرد، طرحی که از همان ابتدا با موافقت فلسطینی_ها همراه نبود و به این ترتیب زمینه ایجاد درگیری میان دو طرف فراهم شد. بر مبنای طرح یاد شده شهر استراتژیک(راهبردی) و کلیدی بیت المقدس که یهودی ها آن را اورشلیم می نامند، شهری بین المللی به شمار می رفت که زیر سلطه هیچ یک از دو طرف قرار نمی گرفت. به این ترتیب، ۵۲ درصد از خاک فلسطین در اختیار صهیونیست ها و ۴۸ درصد متعلق به مردم فلسطین بود. پس از آن درگیری های این رژیم و فلسطین شروع شد. درگیری های فزاینده از نوامبر ۱۹۴۷ تا می ۱۹۴۸ میلادی ادامه یافت، اما برتری تسلیحاتی رژیم اسراییل در کنار نیروهای کارآزموده آن ها که تجربه حضور در لشکرهای دولت های متفق(متفقین) در جنگ دوم جهانی را دارا بودند، سرانجام نتیجه جنگ را به نفع آن ها تغییر داد و همین امر زمینه نخستین پیروزی رژیم صهیونیستی را فراهم آورد.
در ۱۹۵۶ میلادی رژیم صهیونیستی با پشتیبانی مستقیم بریتانیا و فرانسه، جنگی علیه حکومت »جمال عبدالناصر« در مصر آغاز کرد؛ جنگی که علاوه بر تصرف بسیاری از مناطق فلسطینی به تصرف صحرای بزرگ سینای مصر نیز منجر شد. نگرانی از اقدام های احتمالی جمال عبدالناصر و بهره گیری از خصومت ایجاد شده میان لندن و قاهره به دلیل ملی اعلام شدن کانال سوئز این رژیم را بر آن داشت تا به مصر حمله کند. فرانسوی ها و بریتانیایی ها مستقیما وارد نبرد شدند و نیروهای چتربازشان در کوتاه مدتی کانال سوئز را به اشغال درآوردند.
البته تهدید شوروی مبنی بر حمله اتمی به لندن و پاریس تا میزانی موجب عقب نشینی دولت های مهاجم شد. با این حال و با وجود خصومت های صورت گرفته در خلال دو دهه پس از شکل گیری رژیم صهیونیستی، هم چنان شهر استراتژیک بیت المقدس دوپاره بوده و بخش شرقی آن در اختیار نیروهای فلسطینی (که تحت قیومیت دولت اردن بودند) و بخش غربی آن در اختیار صهیونیست ها قرار داشت. در ۱۹۶۷ میلادی و با ایجاد جنگ موسوم به جنگ شش روزه، صهیونیست ها به منظور پیش دستی به حمله احتمالی جمال عبدالناصر به صورت همزمان جنگی را علیه مصر، سوریه، اردن و لبنان آغاز و در کمتر از شش روز مناطقی وسیع از این چهار کشور را تصرف و شکست سنگینی را بر ارتش های عربی تحمیل کردند. در خلال جنگ فوق بیت المقدس شرقی که در کنترل اردنی ها و فلسطینیان بود به طور کامل به تصرف رژیم صهیونیستی درآمد و تا امروز اشغال این شهر مقدس ادامه داشته است.
در سال ۱۹۸۰ میلادی پارلمان رژیم صهیونیستی با تصویب یک طرح، بیت المقدس را به طور رسمی جزیی از خاک این رژیم قلمداد کرد اما این اقدام هیچ گاه از طرف جامعه جهانی حتی آمریکا به رسمیت شناخته نشد. شورای امنیت سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه ۴۷۸ خواستار خروج رژیم صهیونیستی از بیت المقدس شرقی شد، امری که هرگز صهیونیست_ها آن را قبول نکردند و موجب شد که با این تصمیم موافقت نکنند. با نگاه به تاریخ تشکیل رژیم صهیونیستی در می یابیم که یکی از اهداف این رژیم از حمله به مسجدالاقصی صهیونیزه کردن این مکان مقدس و دور کردن مسلمانان از آن بوده است. که به باور خود، با این کار از تنگناهای ژئوپلتیک خود کاسته و بر مهم ترین بخش از سرزمین فلسطین مسلط می شوند.
دلیل دوم حمله رژیم صهیونیستی به مسجدالاقصی اهمیت این مکان مقدس برای دین اسلام، مسیحیت و یهودیت است. مسجدالاقصی نخستین قبله مسلمانان محسوب می شود که اعتقاد دارند عروج پیامبر در آنجا صورت گرفته است. مسیحیان معتقدند که پیامبرشان پس از به صلیب کشیده شدن در این مکان غسل داده شد. علاوه بر آن کلیسای مقدس مسیحیان (کلیسای قیامت) نیز داخل شهر کهن بیت المقدس قرار دارد. آن گونه که در بیشتر روایت های مسیحی آمده است، حضرت عیسی(ع) را همین مکان، در »جلجتا« یا تپه »کال وری«، به صلیب کشیدند، آرامگاه و رستاخیز او نیز همین شهر بوده است. شهر بیت المقدس در کنار صفاد، حبرون و طبریه جزو چهار شهر مقدس یهودیان محسوب می_شود. صهیونیست ها جهت توجیه اشغال این مکان مقدس به وعده های داده شده در تورات مبنی بر آنکه این سرزمین در اختیار قوم بنی اسراییل است اشاره می کنند، در ضمن آنها مدعی اند که هزاران سال پیش دولت هایی در این منطقه به نام اسراییل و یهودا بنا شده بود که آنها ادامه دهنده راه این دولت ها هستند.افزون بر این، یک جریان مسیحی- صهیونیستی در آمریکا شکل گرفته که اعتقاد دارد ویرانی مسجد الاقصی و ساخت معبد سوم سلیمان به جای این مسجد، شرط ظهور حضرت مسیح (ع) است و بدون ساخت معبد سوم، مسیح هرگز ظهور نمی کند. این جریان به ویژه گروهای تندرو صهیونیسیت وابسته به آن اعتقاد دارند که خرابه های معبد نخست و دوم سلیمان در زیر مسجد الاقصی است و برای ساخت دوباره این معبد راهی جز ویرانی قبله نخست مسلمانان وجود ندارد. با توجه به همین اعتقاد، پیروان این جریان صهیونیستی هزینه های هنگفتی را در سازمان های افراطی صهیونیستی مانند »عطیرات کوهانی«می کنند که یهودی کردن قدس و تخریب مسجد الاقصی هدف اعلام شده آنها است.
رژیم صهیونیستی با توجه به دلایل گفته شده از زمان اشغال کامل بیت المقدس شرقی در ۱۹۶۷ میلادی تا امروز با اعمال تغییراتی گسترده در سطح شهر تلاش کرد با اخراج فلسطینی ها و ساخت شهرک های یهودی در قلب بیت المقدس شرقی زمینه ادغام آن با بیت المقدس غربی (اورشلیم) فراهم آمد. صهیونیست ها مدام از اورشلیم به عنوان پایتخت خود نام می برند و تلاش دارند با ایجاد تغییرات در شهر و انتقال وزارتخانه ها و سفارتخانه ها به آنجا به اقدام های خود مشروعیت بخشند.
مسجدالاقصی برای همه مسلمانان در سراسر جهان اهمیت ویژه ای دارد و صهیونیست ها به هیچ عنوان تمایل ندارند با نخستین قبله مسلمانان و یکی از چند مکان مقدس آنان هم مرز باشند. در نظر رژیم غاصب اسراییل؛ فلسطین و مسجد الاقصی، نمادی بسیار قوی برای پیوند مسلمانان و اتحاد آن ها علیه این رژیم محسوب می شود. بنابراین، رژیم صهیونیستی نهایت تلاش خود را بکار بست که این نماد مقدس مسلمانان را به کلی از میان برده و نمادهای مقدس صهیونیستی را جایگزین آن کند.
حمله رژیم صهیونیستی به مسجدالاقصی و در پی آن سوختن حدود یک سوم مسجد، باعث نفرت افکار عمومی از این رژیم غاصب در سطح جهان شد و این حمله به شکل گیری گروه های مبارز فلسطینی علیه رژیم صهیونیستی انجامید و درگیری های بیشتری با این رژیم صورت گرفت. در سطح منطقه نیز برخی از دولت های محافظه کار عرب به سفاک(ستمگر) بودن این رژیم اعتراف کردند.
مسجد از دیرباز در زندگی مسلمانان نقش محوری داشته و زیربنای شکل گیری تمدن اسلامی محسوب می شود. مساجد در نظام سیاسی ـ اجتماعی مسلمانان فقط کارکرد عبادی و مذهبی نداشته، بلکه دارای کارکردهای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی، نظامی و … بوده اند. پیامبر اسلام (ص) پس از مهاجرت به مدینه نخستین کاری که انجام دادند ساخت مسجد بود. در زمان پیامبر مسجد نه تنها مکانی دینی بلکه مکانی اجتماعی و سیاسی نیز محسوب می شد. یکی از مهم ترین پایگاه های وحدت مسلمانان مساجد هستند. مسجدالاقصی خود به نمادی برای وحدت مسلمانان علیه رژیم صهیونیستی تبدیل شده و سال ها است، فلسطینیان با محوریت مسجدالاقصی علیه این رژیم غاصب مبارزه می کنند. همین طور مسجدالاحرام باعث وحدت و گردهم آمدن تمام مسلمانان و بدنبال آن وحدت و خودسازی می شود؛ هرچند در بعضی از برهه_های زمانی اقدام های آل سعود به این وحدت خدشه وارد می کند.
نوشته شده توسط admin در یکشنبه, ۳۱ مرداد ۱۳۹۵ ساعت ۴:۲۱ ق.ظ
