دکتریوسف بیداردل
گروه اجتماعی: زمستان است و سرما جان کاه ،اخیرا تصاویر یخ زدن خیل حیوانات وحشی زیبا در کوه و بیابانهای اطرافمان تزئین کننده صفحات تلگرام مان شده است? اما ما را چه به یخ زدن روباه ؟؟! من و تو را چه به یخ زدن گرگی گرسنه در بیابان ها ؟؟! ما انسان هستیم و اگر مسئولیتی داشته باشیم برای هم نوع است و بس !!! درسته که از قبل اشرف مخلوقات بودنمان باید نگهبان محیط و حیوان و جماد و … باشیم .
اما اساسی¬ترین حوزه مسئولیت ما جامعه انسانی است و بس !!!!
دیروز یک نفر آرام و بی صدا در این حوالی جان داد? شاید از فرط گرسنگی ، شاید از شدت سرما ، شاید از مشکلات کمر شکن زندگی ، شاید از …
ما نمیتوانیم از حس درد مشترک به این راحتی بگذریم !
مسئولیت و انسان بودن ما زمانی معنا خواهد داشت که زبان گویای آن بی زبانان سر در گریبان باشیم? حکم اشرف مخلوقات بودنمان زمانی مهر تایید خواهد خورد که من و تو درد و رنج آن انسان افتاده در گوشه خیابان و تکیه داده بر کرکره بسته شده مغازه را لمس کنیم و چاره ای بیندیشیم. براستی جامعه ما به کجا چنین شتابان؟؟؟عده ای غرق در دلخوشی و فراوانی نعمت و عده ای نیز در آغوش سرد مصیبتهای جانکاه زندگی !
آری بدور از شعار زدگی باید از درون بپا خواست و آن سر در گریبانها را به آغوش کشید بی منت و بی نام ! مثل یک وظیفه عادی و روزمره.و آخر تکرار چراها !!! و چرا ها !!!
چرا سرعت حرکت جامعه مان به سمت توزیع عادلانه فرصتها و نعمتها بسیار کند است؟
چرا وقتی حکم مسئولیتی علاوه بر مسئولیت انسانی مان دریافت میکنیم به همان نسبت از دایره لمس درد و آلام جامعه دورتر میشویم؟
چرا بیش از آنکه به درد های عمومی جامعه بیندیشیم به فکر پر کردن صندوقهای از پیش ساخته خود هستیم ؟ معتقدیم تا زمانیکه من و تو به واقع و حقیقت آن افتاده در گوشه خیابان را پدر و مادر و خواهر و برادر خود نپنداریم حکایت دردهای مطروحه همچنان باقی خواهد ماند.
ما مسئولیم که بپذیریم و معتقد باشیم اون گدای سر چهارراه ها فرزند خود ماست.
مسئول باید بداند و یقین کند که وقتی با ماشین شیشه دودی از کنار عابری سائل میگذرد پسر و یا دختر خویش است و بس.آن معتاد افتاده در گوشه پیاده رو نیز …
آن مظلوم بیچاره ای که با ارزشترین هستی خود را به حراج حرام گذاشته نیز …
بیایید یخ مسئولیت های سنگین خودمان را بر آتش عشق و محبت به هم نوع آب کنیم و به آزادی تمامی انسانها از اسارت تنگدستی و فقر بیندیشیم !