قیام امام حسین احیاگر اسلام و آئین حق
گروه تاریخی: قیام امام حسین(ع) نه تنها آیین پیامبر بزرگ اسلام(ص) را نجات داد، بلکه از محو اهداف رسالت سایر انبیا نیز جلوگیری کرد. چرا که رسول خدا(ص) کامل کننده رسالت پیامبران گذشته و خاتم رسولان و دین او خاتم ادیان بود. این آیین، در عصر حکومت معاویه و به ویژه در سلطنت یزید مورد تهدید قرار گرفت و بیم آن می رفت که ثمرات تلاش های انبیا و به ویژه پیامبر اسلام(ص) به فراموشی سپرده شود. در چنین شرایطی شهادت امام حسین(ع) به احیای آیین خدا کمک کرد و درخت توحید و نبوّت را طراوت و سرسبزی تازه ای بخشید. دستگاه خلافت اموی تصوّر می کرد با کشتن امام حسین(علیه السلام) و یارانش ـ آن هم در نهایت قساوت و بی رحمی ـ و اسارت زنان و کودکانش به هدف خویش رسیده و نتیجه مطلوب را به دست آورده است. به گمان خویش، هم توانسته است دشمن شماره یک خود را از سر راه بردارد و هم از دیگران زهر چشمی بگیرد، تا هیچ کس بنای مخالفت با حکومت او را در سر نپروراند.
یزیدیان که پس از حادثه عاشورااز پیروزی خیالی خود! سرمست و مغرور بودند، سخنانی بر زبان جاری ساختند و رفتارهایی از خود بروز دادند که به افشای ماهیّت و نیّات شوم آنان کمک کرد. آنان که گمان داشتند با کشتن امام حسین(علیه السلام) و اسارت خانواده او، به پیروزی بزرگی نایل شده اند و آخرین نقطه مقاومت را در خاندان پیامبر در هم کوبیدند، برای آن که پیروزی خیالی خود را به رخ همگان بکشانند و مستی و سرور خود را تکمیل کنند، به اقدامات نابخردانه و جاهلانه ای دست زدند که شادمانی زودگذر آنان را به مصیبت و ماتم دائمی تبدیل کرد.
آذین بندی شهرهایی چون کوفه و دمشق، برپا کردن مجالس سرور و شادی، توام با رقص و شراب و پایکوبی، به زنجیر بستن نوادگان پیامبر(صلی اللهعلیه وآله) و گرداندن آنان در میان مردم در هیئت اسیران جنگی، تازیانه زدن به اطفال بی گناه، بر سر نیزه کردن سرهای شهیدان سرفراز کربلا و زدن چوب خیزران بر لب و دندان امام و… از جمله کارهایی بود که به منظور تحقیر اسیران و زهر چشم گرفتن از دیگران، از بنی امیّه بروز کرد. ولی تمام این اعمال تیرِ خلاصی بود بر قلب پلید دستگاه اموی، به گونه ای که شادمانی زودگذر آنان تبدیل به کابوس وحشتناکی شد و لحظه ای آنان را رها نساخت. در واقع بنی امیّه هنوز طعم پیروزی را مضمضه نکرده بودند که تلخی آن را در سراسر وجود پلشت و پلید خود احساس کردند.
آنان در حالی که سرمست از باده پیروزی خیالی بودند، تصریح کردند که انتقام خود را از رسول خدا(صلی اللهعلیه وآله) و اسلامگرفته اند و تصوّر می کردند به اهداف خویش که بازگشت به عصر جاهلیّت بود، نزدیک شده اند، ولی در واقع همه این تلاش ها، تیشه ای بود که بر ریشه ناپاک دستگاه اموی وارد می شد!
شهادت امام حسین(علیه السلام) و یاران پاکبازش، به احیای مکتب محمّدی(صلی اللهعلیه وآله) کمک کرد و خون پاک اباعبدالله(علیه السلام) درخت اسلامرا آبیاری نمود و به رشد و بالندگی امّت اسلامی و بیداری مسلمانان انجامید.
امام صادق(علیه السلام) می فرماید: پس از شهادت امام حسین(علیه السلام)هنگامی که ابراهیم بن طلحه(در مدینه) با امام علی بن الحسین(علیه السلام) روبرو شد (از روی طعنه) گفت:
»یا عَلِی بْنَ الْحُسَیْنِ مَنْ غَلَبَ؟«؛ (ای علی بن الحسین در این نبرد چه کسی پیروز شد؟!).
امام چهارم(علیه السلام) فرمود: »اِذا اَرَدْتَ اَنْ تَعْلَمَ مَنْ غَلَبَ وَ دَخَلَ وَقْتُ الصَّلاهِ فَاَذِّنْ وَ اَقِمْ«؛ (اگر می خواهی بدانی پیروزی و غلبه با چه کسی بود، به هنگام فرا رسیدن وقت نمازاذان و اقامه بگو). امام(علیه السلام) با این پاسخ به او فهماند که هدف یزیدمحو اسلام و نام رسول خدا(صلی اللهعلیه وآله) بود، ولی همچنان طنین »لاَ الهَ اِلاَّ اللهُ وَ مُحَمَّدٌ رَسُولُ اللهِ« بر ماذنه ها می پیچد و مسلمانان در همه جا ـ حتی در شام و پایتخت سلطنت یزیدـ به یگانگی خداو رسالت محمد(صلی اللهعلیه وآله) گواهی می دهند!
»موسیو ماربین آلمانی«می گوید: »حسین با قربانی کردن عزیزترین افراد خود، با اثبات مظلومیّت و حقانیّت خود، به دنیا درس فداکاری و جانبازی آموخت و نام اسلامو اسلامیان را در تاریخ ثبت و در عالم بلندآوازه ساخت و اگر چنین حادثه ای پیش نیامده بود، قطعاً اسلامبه حالت کنونی باقی نمی ماند و ممکن بود یکباره اسلامو اسلامیان محو و نابود گردند». حدیث معروف نبوی(صلی اللهعلیه وآله) که فرمود: «حُسَیْنُ مِنِّی وَ اَنَا مِنْ حُسَیْن»؛ (حسین از من است و من از حسینم) محقّق گردید، حسین از رسول خداست، چرا که فرزند دختر او حضرت فاطمه زهرا(علیها السلام) است؛ ولی رسول خدا(صلی اللهعلیه وآله) فرمود: «من از حسینم» بدین معنا که حسین(علیه السلام) آیین مرا احیا می کند و از این جهت خودم را از حسین می دانم.
به صراحت می توان گفت: قیام امام حسین(علیه السلام) نه تنها آیین پیامبر بزرگ اسلام(صلی اللهعلیه وآله) را نجات داد، بلکه از محو اهداف رسالت سایر انبیا نیز جلوگیری کرد. چرا که رسول خدا(صلی اللهعلیه وآله) کامل کننده رسالت پیامبران گذشته و خاتم رسولان و دین او خاتم ادیان بود. گویا تلاش های همه انبیای گذشته مقدّمه ای بود برای ظهورپیامبر خاتم و سپردن پرچم هدایت بشری به دست آن حضرت تا دامنه قیامت.
می دانیم این آیین که خاتم ادیان الهی بود، در عصر حکومت معاویهو یزیدمورد تهدید قرار گرفت، به ویژه در سلطنت یزید؛ و بیم آن می رفت که ثمرات تلاش های انبیا و به ویژه پیامبر اسلام(صلی اللهعلیه وآله) به فراموشی سپرده شود. در چنین شرایطی شهادت امام حسین(علیه السلام) به احیای آیین خداکمک کرد و درخت توحیدو نبوّت را طراوت و سرسبزی تازه ای بخشید.
به گزارش آرازآذربایجان به نقل از نشر حوزه ، و شاید به همین دلیل در »زیارت وارث« نه تنها امام حسین(علیه السلام) وارث پیامبر اسلام(صلی اللهعلیه وآله) بلکه وارث انبیای بزرگی همچون حضرت آدم(علیه السلام)، حضرت نوح(علیه السلام)، حضرت ابراهیم(علیه السلام)، حضرت موسی(علیه السلام) و حضرت عیسی(علیه السلام) نامیده شده است. گویا حسین(علیه السلام) همچون گلابی است که از گل های متعدّد گلستان توحیدو نبوّت گرفته شده، بوی همه انبیای گذشته را دارد و وارث همه آنهاست.
نوشته شده توسط admin در دوشنبه, ۱۰ مهر ۱۳۹۶ ساعت ۷:۴۸ ق.ظ
