شکل گرفتن سفته بازی و رانت محصول نگاه غلط به سرمایه داری

شکل گرفتن سفته بازی و رانت محصول نگاه غلط به سرمایه داری

گروه اقتصادی: نگاه غلط به سرمایه داری تنها دستاوردی که برای کشور داشته است نابود شدن تولید و شکل گرفتن سفته بازی و رانت بوده است. شاید بهتر باشد بین ثروت خوب و ثروت بد تفکیک قائل شویم.
محمدباقر قالیباف در مناظره های انتخاباتی سعی کرد یک دوقطبی ۴ و ۹۶ درصدی در گفته_هایش ایجاد کند. او از یک اقلیت زالوصفت نام برد که خون اکثریت را مکیده و ثروت اش را از جیب اکثریت جامعه به دست آورده است.
این طبقه بندی هرچند به عنوان یک شعار پیش از این هم مطرح شده بود اما در نهایت بخشی از جامعه با این طبقه‌ بندی به طور ناخواسته مورد اتهامی واهی قرار می گیرند. روز گذشته عکسی در شبکه های اجتماعی منتشر شد که یک خودروی لوکس کاغذی را پشت شیشه خود زده بود با این مضمون که ۵۰ سال است کارخانه دار هستیم و زالو صفت نیستیم. به طور قطع نگاه منفی و شعاری به سرمایه دارهایی که بخش مولد اقتصادی هستند می تواند تبعات منفی برای قشر ضعیف و متوسط جامعه داشته باشد.
ایجاد شغل در پرتو سرمایه‌گذاری بخش مولد جامعه رخ می دهد؛ بنابراین تقسیم بندی زالو صفت‌ها و سایر مردم تنها به عنوان یک شعار می‌تواند خوشایند باشد. هر چند نمی توان انکار کرد که طی چند دهه اخیر افرادی با سوء استفاده از شرایط نابسمان اقتصادی ناشی از وقوع جنگ و یا وجود تحریم‌ها توانستند به ثروت های باد آورده برسند اما نمی توان حساب آن ها را با نگاه یک جانبه با سایر صاحبان سرمایه یکی دانست. نکته جالب توجه در سابقه تاریخی طرح چنین شعارهایی و اثرات آن است. در سال ۸۴ شعار عدالت اجتماعی مطرح شد و رئیس دولت وقت تا پایان دوره ۸ ساله بر آن پافشاری کرد.
اما نتیجه آن به طور کامل برعکس آن شعارها شد. نتیجه سیاست های عوام فریبانه دولت مهروز ایجاد شکاف طبقاتی بیشتر و حذف شدن تدریجی طبقه متوسط شد. سرمایه گذاری در کشور نه در بخش های تولید که در دلالی ها و سفته بازی تعریف شد تا در نهایت بخشی از آن سرمایه ها به خارج از کشور برود.
ناگفته پیداست که سرمایه گذاری، ایجاد اشتغال و از قضا ثبات مداوم در اقتصاد عناصر به هم پیوسته ای هستند که باید به دور از شعارهای دهان پر کن با ارائه برنامه مشخص در اقتصاد پدیدار شوند. توسعه در هیچ کشوری بدون وجود سرمایه در بخش‌های مولد صورت نمی پذیرد. نگاه غلط به سرمایه داری تنها دستاوردی که برای کشور داشته است نابود شدن تولید و شکل گرفتن سفته بازی و رانت بوده است. شاید بهتر باشد بین ثروت خوب و ثروت بد تفکیک قائل شویم.سرمایه دار در ادبیات توسعه شهروند صاحب تجربه و دانش و مهارت و تعهد و مسئولیت اجتماعی است که در کنار این سرمایه‌های ارزشمند از منابع مالی نقدی و غیر نقدی مانند زمین و کارخانه و مزرعه و کمپانی ومنابع انسانی و.. برخوردار است و به کارآفرینی و تولید ثروت و تحرک و پیشرفت و رقابت مثبت می‌اندیشد . اما پولدار برخلاف اسم و صفتش شهروندی فقیر است زیرا فقط پول دارد و بس . پولی که یا از رانت و فساد و دلالی به‌دست آمده یا از شانس و لاتاری و ارث باد آورده است. به طور قطع زالوصفتی را نمی توان به تمام اقشار مرفه جامعه نسبت داد.
ابراهیم جمیلی رئیس خانه اقتصاد ایران در این خصوص به »ابتکار« می گوید: کشور ایران با تمام قومیت ها و طبقه های اجتماعی چه دارا و چه ندار پا برجاست. اینکه ما یک عده ای را از جامعه جدا کرده و دیگران را به آن‌ها بدبین کنیم تبعات خوبی ندارد. عده ای که واحد تولیدی راه اندازی کردند را رانت‌‌خوار و زالو صفت بدانیم و بگویند این ها حق دیگران را می خورند به عواقب آن هم فکر می کنند؟
آیا با دادن این شعار کسی آماده سرمایه گذای در کشور می‌شود؟ در این شرایط باید منتظر فرار سرمایه و از دست رفتن اطمینان سرمایه‌گذار خارجی باشیم. سرمایه‌گذار خارجی قطعاً خواهد گفت وقتی سرمایه گذار داخلی را خراب می_کنند ما برای چه ورود پیدا کنیم؟
جمیلی با بیان اینکه عمده وظیفه کاندیداها حفظ وحدت ملی است، اظهار می کند: همه باید تلاش کنیم تولید ملی و رشد اقتصادی بالا رود.
نه اینکه با یک حرف جامعه را به بخش مولد در جامعه بدبین کنیم. مگر اینجا کشور کمونیستی است که بگوییم همه باید در یک ساختمان ۷۰ متری زندگی کنند. ما باید تلاش کنیم رفاه اجتماعی را بالا ببریم نه این که بگوییم ۴ درصد زالوصفت حق بقیه را می خورند.
وی می افزاید: بسیاری از این افراد به کشور خود علاقه منداند و به جای اینکه سرمایه های خود را به خارج از کشور ببرند و در خارج به عیش و نوش مشغول شوند با تمام مشکلات تولید در کشور ماندند و کار می کنند. به طور قطع در هر طبقه ای عده ای خطاکار وجود دارند. کسانی که وام بانکی برای تولید گرفتند در به خارج از موضوع تولید آن را صرف کردند باید به اشد مجازات برسند. اما نمی توان این موضوع را به همه صاحبان سرمایه نسبت داد.
این کارشناس اقتصادی یادآور می شود: لطفا کاندیداها در صحبت هایشان وحدت ملی را حفظ کنند. این شعارها تنها جنبه عوام فریبی داشته و وحدت ملی را خدشه دار می کند.
وی ادامه می دهد: کسی که با رانت و تخلف ثروت اندوزی کرده است مورد قبول مردم و بازار نخواهد بود و کارآفرین به حساب نمی آید.
اما کسانی هم به دلیل وجود تحریم کل سرمایه و آبروی خود را از دست داده اند که باید مورد حمایت قرار گیرند. حق نداریم همه سرمایه دارها را زالو صفت بدانیم و حساب آن ها را با متخلفین یکی بدانیم.
همچنین هادی حق شناس در این خصوص به »ابتکار« می گوید: واقعیت این است که اگر منشا درآمد ناشی از تولید باشد همه با آن موافق هستند. امروز در بخش‌های صنعتی و پتروشیمی و بنگاه های اقتصادی سودزایی داریم. همین طور بخش های خدماتی حتما سودآور است و این سودها بخش عمده اش تبدیل به سرمایه_گذاری مجدد و بخشی به رفاه مالک بنگاه اقتصادی اختصاص داده می شود. مالک ممکن است در قالب مسکن و خودروی مجلل این رفاه را تامین کند. طبق قانون اساسی کشور این موضوع نه تنها مشکلی ندارد بلکه همه می‌توانند از دستاورهای فعالیت خود هر طور خواستند استفاده کنند. وی با بیان اینکه هیچ کس مخالف سرمایه گذاری نیست، اظهار می کند: امروز کشور به دنبال سرمایه گذاری بخش خصوصی است و طبیعی است که جذب سرمایه داخلی و خارجی نیازمند الزامات خاصی است.
لذا نباید همه را با یک معیار سنجید که هر کس از یک سطح متوسط جامعه بالاتر است در آمد او رانتی است و ناشی از تولید نیست. بنابراین با توجه به کمبود منابع در اقتصاد ایران و همچنین لزوم کاهش نرخ بیکاری از ۱۲ درصد به ۸ درصد ضرورتاً باید در اقتصادایران سرمایه گذاری انجام شود. بدون شک ایجاد یک میلیون شغل در سال نیز به ورود سرمایه نیاز دارد.
این استاد دانشگاه تصریح می‌کند: در یک دهه گذشته قالب کسانی که می توانستند در بخش واقعی اقتصاد سرمایه گذاری کنند به سراغ بخش دلالی و سوداگری رفتند و بخشی از منابع خود را به خارج از کشور انتقال دادند. باید این فرهنگ و این نگاه اصلاح شود وگرنه اقتصاد ملی و منابع ملی آسیب خواهد دید.وی می افزاید: آنچه که در مناظره های انتخاباتی مطرح می‌شود بیش از آنکه برنامه برای ۴ سال آینده باشد بیشتر توزیع یارانه و اصلاح ضریب جینی از طریق پرداخت های انتقالی است. کمتر به موضوع جذب سرمایه و ارائه راهکار برای این بخش پرداخته می شود. اگر می خواهیم نرخ بیکاری را کم کنیم و از عوارض آن که بیکار ی، طلاق و اعتیاد است، در امان باشیم باید سرمایه گذاری بیشتر شود. سرمایه گذاری یا از طریق دولت انجام می شود یا بخش خصوصی. دولت اگر منابعی داشت این کار را انجام می داد.
حق شناس می گوید: دولت در ۴ سال گذشته که بهترین دوران مدیریت بعد از انقلاب کشور بود ۱۰۰ هزار میلیارد تومان پروژه عمرانی انجام داد که با این مبلغ نمی توان شغل های میلیونی در اقتصاد ایجاد کرد. برای این کار به جای ۱۰۰ هزار میلیارد تومان چند برابر آن سرمایه گذاری نیاز داریم که برای این کار به بخش خصوصی نیازمندیم. بخش خصوصی نخواهد آمد مگر به برنامه و استراتژی دولت در زمینه سرمایه گذاری اعتماد داشته باشد. اعتماد دولت هم ناشی از قابل پیش بینی بودن رفتار دولت است.

نوشته شده توسط admin در سه شنبه, ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۶ ساعت ۶:۰۴ ق.ظ

دیدگاه


چهار × 1 =