اختصاصي آرازآذربايجان//
سایه سنگین رکود، فقر و بیکاری بر بین المللی ترین استان کشور
علی سعادت
گروه گزارش: در فهم ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی، قرار گرفتن در مرزهای بین المللی فرصت زیست و تنفس اقتصادی را در سراسر مرز ایجاد می کند و رابطه بین المللی در کنار اشتغال، فقز زدایی و بیکاری باعث تولید امنیت پایدار در آن می شود. در استان آذربایجان غربی، دسترسی مستقیم و غیر مستقیم این استان به چهار کشور فرصت بی همتایی برای جذب سرمایه گذاری خارجی، نفوذ به بازارهای محلی و امکان صادرات ایجاد می کند. در کنار این فرصت های اقتصادی، ارتباطات بین المللی زمینه توسعه زیرساخت ها را نیز فراهم می کند که توسعه راه ها و جاده ها و سیستم های مالی و گمرکی و ده ها موضوع دیگر از جمله مزایای بین المللی بودن یک محیط است.
در مورد استان آذربایجان غربی مزیت های دیگری نیز وجود دارد که می تواند در فقر زدایی استان سهیم باشد از جمله ظرفیت های کشاورزی، گردشگری، موضوعات فرهنگی و هنری در صورت مدیریت و هدایت می تواند به تولید ثروت در استان تبدیل شود. اما واقعیت های میدانی نه تنها نشان و اثری از توسعه ندارد بلکه وضعیت اسفناک اقتصادی به وضوح قابل مشاده است.
صدای سنگین رکود، بی کاری و فقر در شهرهای این استان به ویژه در مرکز آن ازسنگ فرش هایش به گوش می رسد. در سایه مدیریت اقتصادی نامطلوب و برخی عوامل دیگر این استان به جولانگاه قاچاق کالاهای ترکیه و به مصرف کننده ای قابل اتکا برای آن سوی مرز تبدیل شده که نه تنها خود بلکه استان های همجوار را از کالای قاچاق بی بهره رها نمی ماند.
در این میان با فاکتورگیری از همه مولفه های ملی که در رکود سراسری کشور دخیل است می توان به این موضوع پرداخت که »مدیریت بوم محور« متکی بر خلاقیت و نوآوری می تواند فرصت های اقتصادی را شکوفا کرده و رونق اقتصادی را به وجود آورد. اما به نظر زخم مدیریت های ناکارآمد، بعضا جناحی و طایفه ای، بهره مندی از مدیران صادراتی، امنیت گرایی در مدیریت استان به جای فرصت سازی و بدتر ازآن عدم بهره مندی از مدیران خلاق و جوان، چنان کاری است که باید آرزوی درآمدهای حداقلی و »بخور نمیری« را هم از سر بپرانیم.
متاسفانه با تاملی کوتاه در مدیریت سیستمی استان پی به عمق فاجعه فامیل گرایی، گروه پروری پی می بریم. عدم توجه به نیازهای واقعی و محرومیت زدایی که همان شعار و آرمان انقلاب اسلامی است مقوله ای فراموش شده است.
گو اینکه مدیران و سیاستگذاران استان یادشان رفته که این شهر بزرگترین تولید کننده سیب و انگور درکشور است و متاسفانه جغرافیایی که سال ها پیش به شهر میوه و زیبایی معروف بود امروز به خاطر اجناس قاچاق شده »بازارچه سرو« معروف است. اقتصادی برای خالی کردن ارز از منطقه و نه توسعه که حتی این موضوع هم می تواند در جای خود فرصت آفرین باشد که اینگونه نشده است.
پوپولیسم ، عوامگرایی و کم سوادی برخی از صاحب نفوذان در مجالس عالیه و هوچی گری های رسانه ای و شعارگرایی و چند گزینه دیگر را هم اگر به مولفه های گفته شده بیافزاییم آنگاه شاید بپذیریم که اگر »بوجوردا قالسایدی خوشدی« (به همین هم راضی هستیم). باید از این موضوعات گذر کردکه وابستگی به یک گروه خاص مدیران یا بهره مندی از یک »اسم مشابه« که فامیلش مدیر موفقی بوده نمی تواند تضمین توسعه و موفقیت های بعدی باشد. گذر از بحران رکود و بیکاری و فقر در استان نیازمند درک مناسب از وضعیت و شرایط بی نظیر استان در مقیاس بین المللی است و شناسایی این فرصت های نیازمند گردش مدیران، نخبگان دانشگاهی و جوان و خلاقیت های علمی و پرهیز از ورود مدیران صادراتی است و با موضوعات پیش پا افتاده ای که امروز در جریان است تناقضات عدیده ای دارد. با سالها رصد تحولات استان هنوز نمیدانیم برنامه های راهبردی استانی برای توسعه پایدار چیست؟ چه کسی متولی است؟ آیا توسعه به عنوان یک برنامه مد نظر است یا اینکه باید خوابی دید و تعبیر کرد؟ چه کسانی تا چه اندازه سهم دارند ؟ راهکارهای خلاقانه توسعه کدامند و هزاران سئوال دیگر که دوست داشتم بدانم اما درد این است که هنوز این سوالات هم مطرح نشده است و مدیریت تزریقی مرکز گرا حاکم است.
چندی پیش برای فهم بهتر برخی مشکلات عمومی مردم و تثبیت یافته های ذهنی خود صحبت هایی را با کسبه و تولید کنندگان در مرکز استان انجام دادم و واقعیت تلخ این که روند عدم استفاده از فرصت ها روز به روز بیشتر و بیشتر می شود. نوشته حاضر نقدی است بر وضع فعلی که البته پذیرش نقد منصفانه از عقلانیت است که امیدوارم محقق گردد. Arazazarbaijankhabarname@gmail.com
نوشته شده توسط admin در چهارشنبه, ۱۷ مرداد ۱۳۹۷ ساعت ۹:۱۰ ق.ظ
