رشد جمعیت ومحدودیت_های خدمات شهری

رشد جمعیت ومحدودیت_های خدمات شهری

گروه اجتماعی:رشد جمعیت شهری و تاثیر بنیادین آن بر نحوه و شکل زندگی مردم تغییراتی را به اجبار بخاطر نیاز جامعه و محدودیتهای خدمات شهری بوجود آورده که نمونه ای ازآن تبدیل تدریجی منزلهای حیاط دار و بزرگ به فضاهایی با ابعاد کوچکتر با خانه هایی بر روی یکدیگر است. این شکل از طراحی و اجرای بناهای مسکونی که به آن آپارتمان گفته می شود محدودیتهایی را برای ساکنین به همراه دارد که پیش از این به نحوه زندگی سنتی عادت داشته اند. آپارتمان در واقع واحدهایی از یک مجموعه ساختمانی است که دارای یک پلاک ثبتی با واحدهای دارای سند مستقل هستند. این نوع مدل سکونت برخلاف زندگی در منزلهای حیاط دار از یک سری مقررات خاص تبعیت می کند، قوانینی که بیشتر ساکنین آن بطور سلیقه ای و برحسب ذائقه خود تدوین می کنند تا بتوانند در کنار همسایگان در صلح و آرامش زندگی نمایند. پیشینه آپارتمان نشینی در ایران تقریبا به پنج دهه پیش بازمی گردد که به نظر می رسد در همان زمان قانون آپارتمان نشینی نیز تصویب و تدوین شد اما با گسترش ساخت و ساز مجتمع های آپارتمانی و با مشکلاتی که مردم در کشاکش زندگی در آپارتمانها با آن مواجه شدند اجرای این قانون تا حدودی مغفول ماند. مشکلات زندگی آپارتمانی از زمانی آغاز شد که خانواده های سنتی با این تصور که تمامی فضاهای آپارتمان اختیاری است شیوه زندگی در خانه های حیاط دار را دنبال نموده و ضمن پافشاری بر روی آن بدون رعایت حقوق همسایگان از انجام کارهایی نظیر بلند کردن صدای رادیو و تلویزیون، مشاجره های خانوادگی با صدای بلند، میهمانی در ساعات پایانی شب و سر و صدا در فضای مشترک خودداری نکرده و موجبات مزاحمت برای دیگران را فراهم نمودند. به هر حال آپارتمان نشینی امروزه به جزیی لاینفک از زندگی شهری تبدیل شده و گریزی از آن نیست لذا تنها راه برقراری آرامش در خانه های نه چندان وسیع آپارتمانی و بهتر زیستن در این فضا، کنار آمدن با همسایگان و در یک کلام فرهنگ و تبعیت از قوانین نوشته یا نانوشته آپارتمان نشینی است. رسیدن به یک فرهنگ واحد در هر مجموعه آپارتمانی در حالی که هر خانوار از فرهنگ و سنت خود تبعیت می کند کار دشواری است اما برای مدیریت این مجموعه یا باید فرهنگها همسو شوند یا قانونی بالاتر از همه فرهنگهای رفتاری ساکنین را ملزم به رعایت برخی مسائل نماید. یک جامعه شناس در این خصوص گفت: قانونی برای آپارتمان نشینی تدوین شده و اکنون این قانون در وزارتخانه راه و شهرسازی به نام ‘قانون تملک آپارتمانها’ وجود دارد اما پیش زمینه اجرای قانون ترویج فرهنگ آپارتمان نشینی است که در واقع هیچ نهادی متولی آن نیست. دکتر سید حسن علم الهدایی افزود: بعضا برخی مجموعه های آپارتمانی مانند برجها هیات مدیره ای را تشکیل می دهند و آن هیات مدیره قوانینی مبتنی بر ذائقه و رضایت اکثریت ساکنین را وضع می کند تا آرامش در آپارتمان برقرار شود اما قانون مزبور در این مجموعه ها چندان نقشی ایفا نمی کند. وی بیان کرد: گذشته از قانون، حس رعایت حقوق شهروندی و احترام به همسایگان در مجموعه ای که ۱۰ تا ۲۰ خانوار دارد به نوعی بخشی از فرهنگ جامعه ایرانی اسلامی به شمار می رود که مهمتر از هر قانونی است. وی اظهار کرد: مقررات مربوط به آپارتمان نشینی در برجها به دلایل مقررات و نظارتهای خاص نسبت به آپارتمانهای کوچک بیشتر رعایت می شود لذا اغلب تنشها و اختلافات به آپارتمان های کوچکتر مربوط می_شود. این استاد دانشگاه گفت: از سوی دیگر رعایت فرهنگ آپارتمان نشینی به منطقه جغرافیایی که آپارتمان در آن قرار دارد نیز مربوط می شود زیرا یک آپارتمان واقع در منطقه ضعیف شهر به دلیل نوع فرهنگ متفاوت ساکنین آنها با ساکنین آپارتمانی که در منطقه بهتر واقع شده به مراتب اختلافها و تنش های بیشتری دارد. وی افزود: اغلب ساکنین آپارتمانهایی که در منطقه ضعیف شهر قرار گرفته اند از شهرهای کوچکتر که خانه ویلایی دارند یا از روستاها به شهر آمده اند و چندان با فرهنگ آپارتمان نشینی که در شهرهای بزرگ ریشه دوانده آشنا نیستند اما ساکنین آپارتمانها در مناطق بهتر شهر سابقه آپارتمان نشینی نسبتا طولانی دارند لذا خود را با قوانین آپارتمان وفق داده اند. دکتر علم الهدایی ادامه داد: برجها به نسبت یک آپارتمان کوچک قوانین و مقررات منسجم تری دارند، برجهای که در مناطق مرفه شهر قرار دارند لذا به استانداردهای آپارتمان نشینی نزدیکتر هستند. وی گفت: قطعا ترویج فرهنگ همزیستی و اینکه بپذیریم این واحد آپارتمانی متعلق به همه ساکنان است از بروز بسیاری از مشکلات جلوگیری می_کند اما بعضا این احساس در مجموعه های آپارتمانی وجود ندارد و ساکنان یا مستاجران خوش نشین هستند یا مالکین بیطرف که آپارتمان را به صورت یک خوابگاه اداره می کنند لذا زندگی همدلانه همراه با احساس مسوولیت و رعایت حقوق یکدیگر در آپارتمانها ضعیف است. این جامعه شناس افزود: در قانون تملک آپارتمانها همه مسائل مربوط به حقوق همسایگان، جای پارک خودرو، پرداخت حق شارژ و قبوض طرح شده لذا رعایت این قانون نیازمند فرهنگ سازی است و فرهنگ آپارتمان نشینی پیش زمینه اجرای قانون آپارتمان نشینی است. وی ادامه داد: ترویج فرهنگ اسلامی همسایه داری، اخلاق مداری و رعایت حقوق دیگران و آموزش آداب آپارتمان نشینی می تواند بهتر از الزام ساکنین به یک سری قوانین خشک در ایجاد فضایی آرام ثمربخش باشد. دکتر علم الهدایی گفت: رسانه ها به ویژه صدا و سیما باید نسبت به آگاهی دادن درباره شیوه آپارتمان نشینی مطلوب و فرهنگ سازی در این زمینه وارد عمل شوند. یک عضو هیات علمی دانشگاه گفت ضرورت زندگی آپارتمان نشینی به لحاظ شهرنشینی، فقدان امکان توسعه در برخی شهرها و برخورد با موانع فیزیکی مانند کوهها و ساخت و سازهایی که به لحاظ گسترش شهر بوجود آمده ساکنین را ناگزیر به زندگی در واحدهایی به نام آپارتمان نموده است. حسنی افزود: انسجام فرهنگی حاصل پیوست فرهنگی است لذا زمانی که تسهیلات مادی نظیر آپارتمان سازی فراهم می_شود باید پیوست فرهنگی این نوع زندگی با توسعه مادی همخوانی داشته باشد اما در جامعه ما آمادگی فی نفسه برای این نوع زندگی به موازات رشد آپارتمان نشینی بوجود نیامده است.

نوشته شده توسط admin در پنجشنبه, ۲۶ شهریور ۱۳۹۴ ساعت ۴:۵۳ ق.ظ

دیدگاه


+ 3 = ده