اگر چند بچه قد و نیم‌قد دارید از این توصیه‌ها غافل نشوید
گروه خانواده و سلامت:بعضی از پدر و مادرها بچه‌ها را باهم مقایسه می‌کنند؛ مثلا می‌گویند: » ببین خواهرت غذایش را کامل خورده اما بازهم غذای تو مانده است!« این جمله شاید به‌ظاهر معمولی باشد اما می‌تواند باعث یک عالم ماجرای مختلف شود؛ ازجمله اینکه یکی از بچه‌ها به دیگری حسادت کند و به خاطر همین هم شروع به نشان دادن مشکلات رفتاری کند.
هر کسی جای خودش!
به گزارش سلامت نیوز به نقل از نی نی سایت، بزرگ کردن چند بچه هم سن و سال باهم، کار آسانی نیست و اگر کمی بی‌دقتی اتفاق بیفتد باید فاتحه آرامش خانه را خواند. برای حفظ اعصاب خودتان و پرورش دادن بچه‌ها در صلح و آرامش، از نکات زیر غافل نشوید.
برچسب‌های لعنتی!
دست از برچسب زدن به بچه‌ها بردارید. هیچ‌وقت نگویید «دختر ورزشکارم» یا «پسر درس‌خوان من». به‌خصوص زمانی که چند فرزند دارید، نسبت دادن یک صفت خاص به یکی از آنها باعث می‌شود بچه‌های دیگر احساس کنند نمی‌توانند این صفت را داشته باشند چون قبلا یکی اشغالش کرده است. بنا‌بر‌این مجبور می‌شوند برای به دست آوردن صفت «درس‌خوان» یا «ورزشکار» باهم رقابت کنند. در بدترین شکل، بچه‌ها ممکن است فکر کنند نمی‌توانند مثل خواهر یا برادرشان باشند و نا‌امید شوند.
مقایسه موقوف!
بعضی از پدر و مادرها بچه‌ها را باهم مقایسه می‌کنند؛ مثلا می‌گویند: « ببین خواهرت غذایش را کامل خورده اما بازهم غذای تو مانده است!» این جمله شاید به‌ظاهر معمولی باشد اما می‌تواند باعث یک عالم ماجرای مختلف شود؛ ازجمله اینکه یکی از بچه‌ها به دیگری حسادت کند و به خاطر همین هم شروع به نشان دادن مشکلات رفتاری کند. اصلا یکی از دلایلی که بچه‌ها دردسر‌ساز می‌شوند، همین مقایسه‌هاست. زمانی که پدر و مادر به‌جای مقایسه از تشویق استفاده کنند بچه‌ها گزینه‌های زیادی برای تغییر پیش‌رو دارند درحالی‌که مقایسه این گزینه‌ها را اول محدود و بعد نابود می‌کند.
این زمان، اختصاصی است!
فرض کنید سه فرزند دارید. در چنین شرایطی موظف هستید هرروز حداقل ۱۵ دقیقه را به‌صورت اختصاصی به هر یک از آنها اختصاص دهید و این زمان باید بدون حضور بقیه بچه‌ها باشد. به‌عبارت‌دیگر هرروز، دست‌کم ۴۵ دقیقه از وقت شما بین سه فرزندتان تقسیم می‌شود. در این زمان باید تلفن را خاموش‌کنید، از هرگونه مزاحمت بیرونی خلاص شوید و کارها و بازی‌هایی را انجام دهید که فرزندتان از شما می‌خواهد. هرکدام از آنها باید از بابت توجه شما دلگرم و مطمئن باشند.
بگذارید خودش باشد
والدینی هم هستند که برای راحت کردن کار خودشان، سعی می‌کنند بچه‌ها را وادار به انجام فعالیت‌های مشترک کنند. مثلا برای اینکه هر دو فرزندشان درآن‌واحد سرگرم شوند آنها را مجبور به انجام یک فعالیت می‌کنند.
اگر شما هم از این دسته هستید، لطفا دست از این کار بردارید. وظیفه شما این است که به هریک از آنها کمک کنید خودشان باشند و خودشان را بیشتر بشناسند. ممکن است یکی از آنها عاشق ورزش کردن باشد و دیگری عاشق کتاب خواندن. دلیلی ندارد هر دو را مجبور به یک کارکنید. گوش‌ها و چشم‌هایتان را کاملا باز نگه‌دارید و به واکنش‌های هرکدام دقت کنید. ببینید چه چیزهایی آنها را خوشحال و چه چیزی ناراحتشان می‌کند و هر کدام را بر اساس آنچه هستند پرورش دهید.
تعاملات بین والدین، نقش مهمی در شکل‌گیری توانایی سازگاری با دیگران در کودکان دارد. محیط ناامن خانواده و رفتارهای آزاردهنده و بی‌توجهی‌های بیش از حد می‌تواند رفتارهای مقابله‌ای و لجبازی را در کودکان تشدید کند.
این که کودکان دوست دارند خودشان هر جور مایل هستند رفتار کنند، باعث می‌شود والدین را نگران و حتی خشمگین کنند و برای این که بتوانند فرزند خود را راضی کنند تا دست از لجبازی و یکدنده بودن بردارد، انرژی زیادی را صرف می‌کنند.
کودکان لجباز اغلب کودکان دشواری هستند و والدین و مراقبان آنها مدام باید با کودک کلنجار بروند تا او را راضی کنند که رفتار و انتخاب مناسبداشته باشد.
کودک در دو سه سالگی به طور طبیعی رفتار مقابله‌ای دارد و از کلمه »نه»و »خودم« زیاد استفاده می‌کند. از حوالی سه تا شش سالگی لجبازی کودک شروع می‌شود که جزو ویژگی‌های مراحل رشد کودک است.
برخی رفتارهای لجبازانه که در بیشتر کودکان دیده می‌شود، عبارتند از:ـ نافرمانی کودک از خواسته‌های پدر و مادر
ـ سرپیچی کردن از برخی خواسته‌ها که حتی ممکن است مورد علاقه خود کودک نیز باشد.ـ گریه کردن، داد و بیداد و آسیب رساندن به خود یا پرت کردن وسایل
ـ ناسزا گفتن ـ بی‌نظمی و غذا نخوردن
ـ ایستادن جلو تلویزیون ـ داد و بیداد هنگام صحبت کردن دیگران
ـ بلند شدن از سر سفره غذا
این گونه رفتارها به مرور کاهش می‌یابد و قابل کنترل می‌شود، اما ممکن است موضوع فقط یک لجبازی ساده نباشد و کودک مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای (ODD) باشد که نشانه‌های این اختلال عبارتند از:
ـ بدخلقی و اوقات تلخی‌های مداوم ـ بحث بیش از حد با بزرگ ترها
ـ سرپیچی و عدم پیروی فعالانه از مقررات و خواسته‌های بزرگ‌ترها
ـ اقدام آگاهانه و تعمدی برای اذیت کردن و آزار رساندن به مردم
ـ سرزنش دیگران به خاطر بدرفتاری و اشتباه‌های خود
ـ زود رنجی و حساسیت بیش از حد ـ دلخوری و خشم دائمی
ـ تند و زننده صحبت کردن هنگام عصبانیت ـ کینه‌جویی
اگر حداقل چهار تا از علائم مذکور بیش از شش ماه در کودک وجود داشته باشد می‌توان گفت ممکن است کودک مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای (ODD) باشد.
نوشته شده توسط admin در پنجشنبه, ۲۶ مرداد ۱۳۹۶ ساعت ۴:۱۸ ق.ظ
