آیا عقلانیت سیاسی بین مسئولان وجود دارد

آیا عقلانیت سیاسی بین مسئولان وجود دارد

گروه سیاسی: چنانکه قابل پیش بینی بود پاره‌ای تندگویی‌ها در نقد رییس جمهور واکنش رهبر معظم انقلاب را به دنبال داشت و ایشان در سخنانی توهین و بی احترامی در نقد رییس جمهور را به صراحت سرزنش کردند.
اما گویا برخی‌ها از این توصیه اخلاقی و عقلانی فقط بوی سکوت و تایید سیاسی دولت را استشمام کرده اند.
مرور اظهارات رهبر انقلاب نشان می‌دهد که ایشان اولا برخی نقد‌ها را وارد دانسته اند، ثانیا بر بیان آن‌ها تاکید کرده اند و ثالثا بخشی از منتقدان را نیز دلسوز و مورد اعتماد دانسته اند؛ بنابراین از تذکر ایشان نباید نوعی دستور به سکوت در برابر دولت و تایید ناکارامدی‌ها را برداشت کرد. واقعیت آن است که ایشان مخالف استیضاح و برکناری رییس جمهور در ماه‌های پایانی عمر دولت هستند و این موضوع را نیز به صراحت بیان کرده اند.
اما نه مخالفت با استیضاح به معنای تایید همه عملکرد دولت است و نه همه مخالفان دولت به دنبال برکناری رییس جمهورند. مروری بر اظهار نظر‌های رهبرانقلاب در چند سال گذشته نشان می‌دهد که اظهارت منتقدانه ایشان خطاب به دولت و گاه حتی خود رییس جمهور کم نیست. متاسفانه آنچه در فضای سیاسی کشور جریان دارد حاکی از نوعی نگاه صفر و صدی است. معمولا حامیان یک سیاستمدار به هر قیمتی و با هر کارنامه‌ای که آن سیاستمدار از خود به جا گذاشته باشد وظیفه خود را حمایت از او می‌دانند. توجیه آنان این است که سیاست مقام »عمل« است نه »نظر«.
در سیاست در مجموع باید یا این طرفی بود یا آن طرفی و بی طرفی در مقام عمل معنایی ندارد؛ حتی ادعای بی طرفی در نهایت به سود یکی از طرفین سیاست تمام می‌شود. پس بیان نظرات منتقدانه حتی اگر کارشناسانه باشد، چون در »عمل« به تضعیف آن سیاستمدار می‌انجامد بیانش به صلاح نیست و بیان آن را نباید از خودی‌ها انتظار داشت چرا که نقد به این سیاستمدار نقد به آن جریان سیاسی محسوب می‌شود. در این نگاه به سیاست، سیاستمداران از پیش و بر اساس مطلوبات خود تقسیم بندی می‌شوند و این مرزبندی با کارنامه ضعیف نمایندگانشان تغییر نمی‌کند.
مثلا هیچگاه کسی از طیف جمهوریخواهان در امریکا به دلیل عملکرد ضعیف ترامپ دموکرات نمی‌شود یا در فضای سیاسی خودمان کسی از اصلاح طلبان با عملکرد ضعیف روحانی به اردوگاه اصول گرایان نمی‌رود. چنین نگاهی شاید واجد نوعی عقلانیت سیاسی باشد، اما یقینا با حقیقت و اخلاق نسبتی ندارد و به تبع آن نمی‌تواند با تعالیم دینی سازگار باشد. تعالیم دینی که متکی بر اخلاق و عقلانیتی فراگیرتر و برتر از سیاست است حکم می‌کند حتی اگر نماینده جریان یا حزب ما در سیاست چنانکه باید ظاهر نشد ما خود نخستین کسانی باشیم که زبان به انتقاد از او می‌گشاییم و با فهرست کردن این ناکارآمدی‌ها برای رقابت‌های سیاسی بعدی به نماینده‌ای دیگری و روش و منشی دیگر فکر کنیم نه آنکه با هدف جلوگیری از »تضعیف« سیاسی خود به هر قیمتی از او و خود دفاع کنیم. چنین رفتاری هرگز به معنای دست شستن از مرامنامه و ارزش‌ها و مطلوباتی که عده‌ای از سیاستمداران را در یک حزب یا جریان سیاسی گرد هم آورده نیست؛ به معنای کوچیدن این منتقدان به اردوگاه رقیب هم نیست. چنین رفتاری حتی با همان عقلانیت محدود سیاسی نیز قابل دفاع است چرا که چنین رویه‌ای خواه صادقانه بوده باشد و خواه برای جلب توجه افکارعمومی صورت گرفته باشد، در مجموع تصویر مثبتی در افکار عمومی و رای دهندگان از یک حزب و جریان سیاسی ترسیم می‌کند.
به گزارش آراز آذربایجان به نقل از شعار سال، متاسفانه در سپهر سیاسی کشور چنین رفتار مسوولانه و مبتنی بر بلوغ مشاهده نمی‌شود و عمده تلاش جریان‌های سیاسی به شکلی صفر وصدی به دفاع از خود به هر قیمت و حمله به رقیب به هر شکل صرف می‌شود که نتیجه آن نیز چیزی جز تبدیل و تنزل رقابت‌های سیاسی به یک دعوای حیدری و نعمتی نیست.
Arazazarbaijan.siyasi@gmail.com

نوشته شده توسط admin در چهارشنبه, ۰۷ آبان ۱۳۹۹ ساعت ۱۰:۳۴ ق.ظ

دیدگاه


× هفت = 7